Sincabıma...
Zarfı ruhsuzca açtım. Geriledim ve yatağa oturdum. Kağıt parçasını da açtım.
ARYAM..
Sana bir veda mektubu bırakacağımı söyleseler gülerdim.. Hatırlar mısın bilmiyorum ama Bana hep sincap istediğini söylediğinde ben sana onlar evcil hayvan değil derdim.. Sonra sana bir oyuncak sincap almıştım. Ortaokulda bıraktın onu. Hala odamda duruyor benim.. Aryam. Güzel kızım. Şu an benden nefret etmen ve benim sana asla ulaşamamam, sesini dahi duyamamam içime sinmiyor. Sen bana hiç nefretle bakmazdın. Ben gözlerinde nefreti gördüğümde kendimi yok etmek istedim Arya. Ben sana daha iyisini hep vermek istedim. Hep senin için yaptım bunları güzel kızım. Nolursun nefretle okuma bu satırları... Nefretini kazanmak yaşadığım en acı duygu olabilir..
Şimdi.. En büyük korkumu hatırlar mısın? Boğularak ölmek. Ben içim rahatlasın diye Boğulmayı tercih ettim. Çünkü ancak bu şekilde huzur hissedebilirdim.
Haklıydın Arya. Şimdi bana belki inanamazsın ama.. Yalan değildi. O adam bana tecavüz etti. Söylemek utanmak kadar canım yakmamıştı. Baban doğu görevindeydi.. Özür dilerim arya. Sana bunları söylemeidiğim için özür dilerim ama Ben babana ihanet etmedim. Boşandıktan sonra sevmeye başladım. Evet. Tacizcimden hoşlandım. Sonra kine dönüştü bu. Beni seninle tehdit etti ve bıraktım Arya. Yemin ederim bıraktım kızım. Sana bir şey yapar diye, sana zarar gelir diye taciz değildi dedim.. Özür dilerim arya ama ben boğulmayı tercih ettim. Çünkü seni artık koruyamayacaktım. Her şeyi elime yüzüme bulaştırdım ve kısa yolu seçtim. Bunun içinde kızma bana. Beyaz önlüğü giydiğini göremeyeceğim içinde kızma...
O adam Arya. Cosimo. Seni koruyabilir. Gabriel seni sevecek gibi duruyor. Cosimonun seni korumasına izin ver. İyi birine benziyor ve yakışıklı ;) Sev Arya.. Sevmek kadar güzel bir şey yok şu dünyada. Eğer bir gün sevmeyi bırakırsan anneni hatırla Çünkü Annen en sevdiği renkle yok olmayı tercih etti. "Mavi sana en çok yakışan renk anne "derdin.. Artık ben maviyim. Lütfen maviden nefret etme. Sana bir mezar bırakamdığım için üzgünüm ama eğer mezarım olsaydı çiçek diker miydin? Lütfen mezarıma papatya dik Arya..
Kalbim atmayı bırakmıştı. Dolan gözlerim kendisini salmıştı çoktan. Artık neye inanacağımı şaşırmıştım. Bu bir vicdan rahatlatma mıydı? Buğulu gözlerim etrafı görmüyordu. Sağır gibiydim. Annem intahar etmişti. Ve tüm yanlışları bana bir mektupla bırakmıştı doğrulara.. Yalan mıydı doğru mu? Neydi bu denli inanma isteğim. Ayağa kalkmaya çalıştım.
"Hayır." Diye fısıldadım ufaktan. Sesim çıkmış mıydı? Güçlü kollar bedenimi sardı.
Göz yaşlarımı tutamadım.
"Yalan söylüyor değil mi?" Dedim acıyla.
"İntahar etmedi değil mi!?"
"Yapmış." Tek bir kelime döküldü dudakalrından dünyamı başıma yıkan. Annem boğulmayı seçmişti. Ve bana bir mezar bile bırakmamışti. Ne yani doğruyu anlatmak bu kadaar zor muydu? Ya da doğru değil miydi? Şoka girmiştim. Kalbim atmıyor gibiydi. Tarifsiz bir acı hükmediyordu bedenime. Kolların arasından çıktım.
"Aşağı git diavolo."
"Yalnız bırakmayacağım Arya. Biliyorum hissettiklerini."
Kendimi koltuğa salıp nefesimi tuttum. Böyle acımış mıydı ciğerleri? Elimi saçlarıma geçirdim.
"Arya." Dedi dizlerinin üstünde.
"Bana bak." Kafamı kaldırmadım.
"Konuşman gerek. Şoka girme. Çıkamazsın arya. Güzelim..Lütfen."
