...
"Denize koşmuştun ve kendine bir şey yapacağını sandığım gün. Hatırlıyor musun?" Avuç içlerim terledi. Kafamı salladım. Elimi kolumu çekip bir adım geriledim ve dinledim.
Eliyle göz pınarlarını ovdu. Ve kafasını kaldırıp pişman olmamı sağlayan o cümleyi kurdu.
"Yalan söyledim." Tam bunu söylediği anda yağmur bastırmıştı. Bir işaret gibiydi.
Kıstım gözlerimi.İçimden bir ses "söylemesin" dedi. Zaten yeni toparlanmışken tekrar yıkma düzenimi.
"Arya" Dedi düzelttiği aksanıyla. İsmimi doğru telafuz ediyordu. Çok kötü bir şey söyleyeceğini anladım ve hayatımın çelişkisine girdim.
"Diavolo." Dedim itiraz ederek. Söyleme diyecektim ki sözlerimi tıktı ağızıma.
"Annen tacize uğradığı konusunda doğru söyledi." Gözlerimi yumdum. Söylememiş olmasını diledim. Böyle saçma bir yalanı söylememiş olmasını diledim.
"Acı çekiyordun." Dedi sakin bir tonda.
"Daha fazla acı çekmene izin veremezdim."
Sustum.
"Papatyalar.." Dedi.
"Annenin isteği yerine getirildi."
Yağmur damlaları toprağa değil benim bedenime düşerek iz bırakıyor gibi hissediyordum. Cama çarpan tıkırtılarla asla gözlerinden ayırmadım gözlerini. NASIL BANA YALAN SÖYLERİN! Diyerek çığırmalı mıydım? Yalan söylemişti. Annemi kötü hatırlamama sebebiyet olmuştu. Ama doğru mu söylüyordu? Bir taciz değil miydi? Yoksa öyle miydi? Annemi tanısam da bunu hiçbir şey ispatlayamazdı. Ama yine de dilimin varmadığı ihtimal gerçekse- parmaklarımı saçlarıma atarak geriye doğru taradım.
Bir şey söylememi bekliyordu.
"Geri getirmez ama-" Dedi sonra.
"Özür dilerim." Dedi. Gözlerinde pişmanlık yoktu. Bunu yaptığına pişman değildi. Bunun doğru olduğunu ona düşündüren saçma duyguda neydi!
"Sen." Dedi içimi okur gibi.
"Gözlerimde pişmanlığın olmamasının sebebi."
"Yaptığım doğru değil. Ama senin acı çekmendense bir yalanla olanları unutman benim doğrumdu. Yine olsa yine yaparım. Senin canını kimse yakamaz Arya. Karşısında beni bulur."
Durdum.
"Şu an canımın nasıl yandığını tarif dahi edemem. Kendi karşına geçebilecek misin?"
"O an bana söyleyip yine yanımda olsaydın- Ben yine unuturdum. Bu ufak bir yalan değil Cosimo!" Sesim sertti. Acımasızca sayıp dökebilirdim her şeyi.
"Yavaşça gülümsedi." Acı bir gülümsemeydi.
...
3. kişi
Acı bir gülümsemeydi adamın suratındaki. Nasıl olacakta bu kadının ondan nefret etme anı gelecek diye bekliyordu. Ve olmuştu. Acı gülümseme dünyada artık onu sevebilecek kimsenin kalmadığının habercisiydi. İri cüssesine çarptı ve yanından sıyrılarak geçip gitti kadın.Durdurmaya yüz bulamadı adam. Halklıydı..
Kendi karşısına nasıl geçebilirdi ki? En büyük zararı o vermiyor muydu Arya'ya? Kızarmış gözleriyle sinirli bir nefes verdi. Arya Gabrielden hışımla araba anahtarı alıp çıktı evden. Göz yaşlarını tutamamıştı odadan çıktığı anda. Titreyen parmaklarıyla açtı arabanın kapısını. Bindi ve Gabrielin izniyle çıktı evin bahçesinden. Diavolo sinirini atacak bir yer aradı. Ardından oda çıktı hışımla evden. Bindiği arabasıyla iki ayrı yola girdi iki sevgili.
