Bloody band {Dramione}

chapter 18 : dreams

فصل هجده : رویاها

هرماینی از فریاد های پدر خوانده اش متنفر بود، مخصوصا وقتی فریاد هاش از روی عصبانیت بود.

مثل بچگی هاش گوشه ای خودش رو جمع کرده بود، نفس نفس میزد و سعی میکرد در معرض دید پدرخوانده اش نباشه.

وگرنه به جای گلدون های روی زمین اون رو میشکست و زیر پاش له میکرد‌.

هر وقت پلک هاش روی هم میوفتاد چهره ی مالفوی رو میدید. درحالی که دوتا تار مو توی صورتش ریخته و چاقو به دست بود.

+" اون مرتیکه ی لعنتی! رفته با آمریکایی ها قرار داد بسته. منو تهدید میکنه. "

' پس بگو چرا نتونسته بکشتش '

سباستین با سرعت سرسام آوری چاقو رو ما بین انگشت هاش به میز میکوبید.

هرماینی دستش رو بین موهاش کشید و آب دهنش رو قورت داد.

نفس کشیدن کافی بود که پدرخوانده اش متوجهش بشه و به سمتش بیاد.

صورت هرماینی رو محکم گرفت و بالا داد، چشمای خیس هرماینی به قرمزی خون شده بود.

+" چیکار کرد باهات؟ کجا بردت؟ تو چه جنده ای هستی، مگه نگفتی کشتیش؟  "

هرماینی به ترتیب سوال هایی که پرسید جواب داد " هیچ کار، حتی شکنجه هم نکرد. نمیدونم کجا منو برد توی یه زیرزمین بودم. من…من فکر کردم مرده. "

تو گوشی محکمی که به گونه اش برخورد کرد باعث شد بی صدا اشک بریزه، پدرخوانده اش اونو به حال خودش ول کرد.

زیر لب غرید و لیوانی رو از روی میز به پایین انداخت " اون زنیکه، استلا… دوست تو بود. اون جنده نجاتش داده بود. اگر مجبور نبودم زنده تحویلش بدم تا الان انداخته بودمش جلوی سگ ها! "

استلا،
دختری بود که از وقتی پدرخوانده اش اون رو وارد دنیای مافیا کرده بود میشناخت.

هرماینی پیش استلا احساس آرامش میکرد، اون دختری بود که درکش میکرد.

تنها کسی بود که نگران هرماینی بود، تنها کسی بود که هرماینی میتونست باهاش درباره ی همه چیز حرف بزنه.

اما مثل اینکه استلا، این حس رو نسبت به هرماینی نداشت که همه چیز رو بهش بگه.

و هرماینی…
نمیدونست چه حسی نسبت به این موضوع باید داشته باشه.

شاید، توی این دنیا.
لیاقت یک دوست رو هم نداشت‌.

***

دریکو دست به سینه ایستاده بود، پاش روی زمین ضرب گرفته بود و به چهره ی کبود و زخمی استلا خیره شده بود.

استلا روی تخت اتاق درمان، توی باند نشسته بود.
ادوارد کنارش درحال زدن پماد روی دستش بود‌ و زیر لب فحش های مختلفی رو زمزمه میکرد.