ဝမ္ရိေပၚ ဒီကိုေရာက္ရွိေနသည္မွာ ငါးရက္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္အလြန္ပင္ေနသားက်ေနၿပီျဖစ္၏။
ေက်ာင္းေတာ္တြင္ပညာသင္ၾကားသည့္အခ်ိန္ မ်ား၌ ေရွာင္းရီက လိုအပ္သမွ်ေဘးမွအနီးကပ္ကူညီေပးျခင္းျဖစ္ကာ ေရွာင္းအိမ္ေတာ္မွလူမ်ားအားလုံးကသူ႕ကိုအိမ္ေရွ႕စံတစ္ဦးဆိုတာထက္ မိသားစုဝင္တစ္ဦးကဲ့သို႔ ခံစားေစသည္ေၾကာင့္မိသားစုနဲ႕ေဝးတဲ့နန္းျပင္ မွာျဖစ္ ေနလင့္ကစား နန္းတြင္းကိုတစ္ခါမွသတိရေအာက္ေမ့ျခင္းမရွိတာျဖစ္သည္။အထူးသျဖင့္...။
တိုင္းျပည္၏အခြန္အခအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အေရွ႕က ဆရာ၏ရွင္းျပခ်က္ကိုဝမ္ရိေပၚနားေထာင္ ေနရင္း သူတို႔စာသင္ေဆာင္ကေနလွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေနရာမွာေဆာ့ေနေသာ က်န႔္အာရွိရာကိုၾကည့္မိသည္။
လက္ထဲက ဒိုးေလးကိုမိုးေပၚပစ္ၿပီးျပန္က်လာတဲ့အခါေျခတစ္ေပါင္က်ိဳးေလးခုန္ၿပီးသြားျပန္ယူေဆာ့ေနတဲ့ဟာေလးကို အဲ့ေနရာမွာ သူမနက္ခင္းတစ္ခုလုံးသာမက၊ ေန႕လယ္စာစားၿပီးခ်ိန္ၿပီးလို႔ စာသင္ခ်ိန္ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ထိေတာင္ ေတြ႕ေနရတာျဖစ္သည္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ခဏေပ်ာက္သြားတတ္ေပမယ့္ ၿပီးရင္ေတာ့ အေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာတဲ့အထိန္းေတာ္နဲ႕ အဲ့ေနရာကိုပဲျပန္ေရာက္လာတာျဖစ္သည္။
ေဆာ့ေနတာရပ္သြားရင္ ဝတ္႐ုံေလးထဲကတစ္ခုခုကိုထုတ္စားေနတတ္တာကိုေတြ႕သည္။ၿပီးရင္တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္ေဆာ့ေနတတ္သည္။႐ြယ္ တူကစားေဖာ္ေတြလည္းရွိမေန။ သူ႕ကိုေတြ႕ရင္ေတာ့ "သခင္ေလး သခင္ေလး"လို႔ေခၚတတ္သည္။မုန႔္ေကြၽးတာစားၿပီးရင္ေတာ့ တာ့တာျပၿပီးေပ်ာက္သြားသည္။အေနာက္ကေနတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။
အေဖာ္လည္းအရမ္းႀကီးမင္တတ္ပုံမရတဲ့ ဒီကေလးကိုသူသေဘာက်ရတာတစ္ခုရွိသည္။အဲ့တာကအျခားကေလးေတြလို ဂ်ီက်တာေတြ၊ေကာက္ခ်ိတ္တာေတြဘာေတြမရွိ။စားစရာရွိရင္စားေနသည္။စားစရာမရွိရင္ကစားတာနဲ႕ပဲသံသရာျပန္လည္ေနသည္။သို႔ေပမယ့္သူ႕စိတ္ထဲမတင္မက်ေလးျဖစ္ေနတာတစ္ခုပဲရွိသည္။
