ရှောင်းအမတ်ကြီးက သူ့အခြွေအရံတစ်ဦးအား...
"သွားခေါ်ခဲ့ချေ..."
ပန်းချုံနောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ခြင်းခံလာရသည့်ကျန့်အာ က ဧည့်ဆောင်ထဲမှာ အုပ်စုလိုက်ဖြစ်နေသောကိုယ်ရံတော် တပ်ဖွဲ့ဝင်များကို ရှိန်ကာတွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြစ်နေ၏။ဧည့်ဆောင်နဲ့နီးလာလေ ခြေထောက်လေးများမရွေ့တော့လေ ဖြစ်လာပြီး ဒါကိုလှမ်းတွေ့နေရသည့်ဖခင် ဖြစ်သူက ခေါ်သည်။
"ဒီကိုလာလေ ကျန့်အာ..."
လူစိမ်းတွေကိုကြည့်ပြီး ကျန့်အာသူ့ခေါင်းလေးကိုခါပြသည်။ဖခင်ရော မိခင်ပါ ဝင်ခဲ့ဖို့ခေါ်လို့မရသည့်အခါ အစ်ကိုဖြစ်သူ ရှောင်းရီက စားပွဲပေါ်ကမုန့်လေးတစ်ခုကိုယူ၍ ကျန့်အာမြင်သာအောင် ထောင်ပြလိုက်ပြီး...
"ကျန့်အာရေ...ဒီမှာ မုန့်မုန့်..."
ကျန့်အာရဲ့မျက်လုံးလေးတွေထဲ ဘာမှမမြင်တော့။မုန့်ကိုင်ထားသည့် ရှောင်းရီရှိရာကိုသာလှစ်ကနဲပြေးသွားလိုက်ပြီး လက်ထဲကမုန့်ကိုလှမ်းယူလိုက်၏။ ညီဖြစ်သူကိုသိပ်ချစ်ရသည့် ရှောင်းရီက ကျန့်အာ၏ခေါင်းလုံးလုံးလေးကိုငုံ့နမ်းလိုက်ကာ သူ့ပေါင် ပေါ်တွင်ထိုင်စေလိုက်၏။
အစ်ကိုဖြစ်သူ၏ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး မုန့်ကိုပလုတ်ပလောင်းစားနေသည့်ကျန့်အာက သူ့ရှေ့က ဝမ်ရိပေါ်ကိုစူးစမ်းသလိုကြည့်လိုက်ချိန်တွင် ဝမ်ရိပေါ်ကလည်းသူ့ကိုကြည့်နေသည့်အခါ ခေါင်းလေးကိုအမြန်ငုံ့လိုက်၍ လက်ထဲကမုန့်လေးကိုဆက်စားနေ၏။
"ဒီဟာလေးစားကြည့်မလား..."
ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ကိုရှိန်နေဟန်ရသည့် ကျန့်အာရှေ့သို့ မုန့်အချိုလေးတစ်ခုကမ်းပေးလိုက်သည်။ကျန့်အာကချက်ချင်းယူစားလိုက်သည်ကြောင့် ဝမ်ရိပေါ်တစ်ခုပြီးတစ်ခုကမ်းပေးနေရင်း ကျန့်အာ၏ကိုယ်လုံးလေးက သူ့အစ်ကို၏ကိုယ်ပေါ်မှ တဖြည်းဖြည်းလျှောကျလာကာ ဝမ်ရိပေါ်ရှိရာဘက်သို့ရောက်သွား၏။
ကြင်နာတတ်သည့်ဝမ်ရိပေါ်ကလည်း ကျန့်အာကိုကောက်ချီလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်ထိုင်စေလိုက်သည့်အခါ ရှောင်းမိသားစုဝင်များအားနာရသည်။နောင်တစ်ချိန်တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်မယ့်ကြီးမြတ်သူတစ်ဦးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ သူတို့သားငယ်လေးကမတက်ထိုင်သင့်ဘူးမလား။သို့ပေမယ့် အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တိုင်ကလိုလိုလားလားဖြစ်နေတော့ဝင်ပြောလို့လည်းမရ။
