အျခားေသာကေလးမ်ားႏွင့္မတူစြာ အစားေရာ ေဆးေရာ လြယ္လင့္တကူဝင္ခဲ့သည့္က်န႔္အာက သုံးရက္ ေျမာက္ေန႕မွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္ဟုမထင္ရစြာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ျပန္ျဖစ္သြား၏။
က်န႔္အာ၏ကိုယ္ေပၚတြင္ နို႔စိမ္းေရာင္ဝတ္႐ုံအသစ္ ေလးရွိေနသည္။အထိန္းေတာ္ႀကီးစီးေပးထားသည့္သစ္ခြစိမ္းေရာင္အဝတ္ဖိနပ္ေလးက ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ေလးျဖစ္၏။လက္တစ္ဝါးစာေ႐ႊခ်ည္ကြပ္ပိုးသားအိတ္ေလးမွာမူခႏၶာကိုယ္ထက္ေဘးလြယ္အိတ္ေလးအျဖစ္ေနရာယူသည္။
အထိန္းေတာ္ႀကီး၏လက္တစ္ဖက္တြင္ စကၠဴထီးႀကီးတစ္ခုရွိသည္။တစ္ဖက္လက္က က်န႔္အာ၏လက္ကိုကိုင္ထားသည္။တစ္ကိုယ္လုံးေတာက္ပေနသည့္က်န႔္ အာကၿမိဳ႕ေတာ္ေဈးတန္းဘက္သို႔ေလွ်ာက္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္။
က်န႔္အာ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ္လည္းတစ္ဖက္မွာအတိုက္အခံလုပ္ေနရသူတစ္ဦးရွိ၏။
"လုံၿခဳံေရးအရ မသင့္ေတာ္ပါဘူး အိမ္ေရွ႕စံေလး..."
ဝမ္ရိေပၚ အေနနဲ႕နန္းျပင္ေရာက္လာၿပီးကတည္းကအၾကားရဆုံးစကားတစ္ခြန္းမွာ"မသင့္ေတာ္ပါဘူး"ဆိုသည့္စကားပင္ျဖစ္သည္။အိမ္ေရွ႕စံျဖစ္တဲ့သူကသာမန္လူေတြကဲ့သို႔ဘယ္အရာမွလြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခြင့္မရဘူးဆိုတာသူသိေသာ္လည္း ဒီလိုခဏတျဖဳတ္ေဈးတန္းေတြဘက္လိုက္ဖို႔ကိစၥေတြအထိပိတ္ပင္ ထားျခင္းက အင္မတန္လြန္တာျဖစ္သည္။
သူလည္းကေလးကလားဆန္ဆန္ေဈးတန္းေတြေလွ်ာက္လည္ခ်င္လြန္းလို႔မဟုတ္။က်န႔္အာဆိုတဲ့ဟာေလးနဲ႕အတူတူလိုက္သြားခ်င္႐ုံ။ဒီလိုတစ္ပတ္မွာတစ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ဝန္းထဲဒီဟာေလး မရွိေတာ့ သူကဘာလုပ္ေနရမွာလဲ။
"အေစာင့္အေရွာက္ေတြက အလုံအေလာက္မရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ခြင့္ျပဳေပးလို႔မရပါဘူး...ဒါက အိမ္ေရွ႕စံေလးရဲ႕ဖခမည္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ဝမ္ျပည့္ရွင္ကိုယ္တိုင္ မိန႔္ၾကားထားတာပါ..."
သူ၏ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားပါမက ေရွာင္းအမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ဝင္ေျပာေနသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚစိတ္ထဲကေန က်စ္သပ္လိုက္မိသည္။သူ႕ဘက္မွာဘယ္သူမွရွိမေနသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚ က်န႔္အာကို လွမ္းၾကည့္သည္။
