"က်န႔္အာပါ...ေရွာင္းပညာရွိအမတ္ႀကီးရဲ႕သားပါ..."
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၿပီးသြား၍ အေယာက္ ၂၀ ေျမာက္ သူ႕အလွည့္ေရာက္လာသည့္အခါ က်န႔္အာက လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုနဖူးေပၚတင္ကာကိုယ္ ေလးကိုင္းၫြတ္၍ ဂါဝရျပဳသည္။အေရွ႕မွလူမ်ားကဲ့သို႔ဂါဝရျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ထိုအေရွ႕မွထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္...
"ခဏေလး..."
တားျမစ္သံတစ္ခုေၾကာင့္ကိုယ္ေလးတုံ႕ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ မ်က္လႊာေလးခ်၍ေခါင္းေလးကိုငုံ႕ထားလိုက္၏။ထိုပုံေလးကို႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ေနသည့္ဝမ္ရိေပၚ၏မ်က္ႏွာကၿပဳံးေယာင္သန္းလို႔ေနၿပီး လည္ေခ်ာင္းရွင္းသလိုေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္လိုက္ကာ...
"နာမည္ေလးက ဘာ..."
"....."
"နာမည္ေလးက ဘာလဲလို႔...ခုနက မၾကားလိုက္လို႔..."
"က်န႔္အာ..."
"ဘာ အာ..."
"က်န႔္...အာ..."
တစ္လုံးခ်င္းစီပီပီသသသံရွည္ေလးဆြဲေျဖလာသံေလးေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚစိတ္ထဲအသံထြက္ရယ္လိုက္ကာေနာက္ထပ္ေမးခြန္းေျပာင္းဖို႔လုပ္သည္။
"အသက္ေလးက ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္..."
"၁၈ ႏွစ္..."
က်န႔္အာေျဖေတာ့ ဝမ္ရိေပၚ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ ၿပီး...
"ကိုယ္ေတာ့္အသက္က ၂၅ ဆိုေတာ့ ႏႈတ္ၾကည့္ပါဦး ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ကြာလဲလို႔..."
"သားေတာ္..."
အေရွ႕ကလူေတြတုန္းက မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ေတာင္လွန္မၾကည့္ခဲ့သည့္သားျဖစ္သူက အခုေနာက္ဆုံးအေသးေလးကိုမွတမင္တကာအခ်ိန္ေတြဆြဲေနမွန္း အလြန္တရာသိသာလြန္းသည္ေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚ၏မယ္ေတာ္က ႏွစ္ေယာက္ၾကားေလသံေလးျဖင့္ သတိေပးလိုက္ရသည္။ၾကည့္ေနၾကတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကအမ်ားႀကီးပဲမဟုတ္လား။
"ကေလးေရာ့...ဒါေလးေတြယူၿပီး ေနရာမွာသြားထိုင္ ေတာ့ေနာ္..."
ဝမ္ရိေပၚ၏မယ္ေတာ္က အခ်ိဳပြဲထဲမွတည္သီးေျခာက္ ႏွစ္ခုကိုယူကာ က်န႔္အာကိုကမ္းေပးသည္။က်န႔္အာကေတြေဝျခင္းမရွိ ခ်က္ခ်င္းယူလိုက္ေတာ့ဝမ္ရိေပၚေတြကနဲျဖစ္သြားရ၏။မနက္ကနန္းတက္ပြဲမွာသူမုန႔္ကမ္းေပးတဲ့အခ်ိန္တုန္းက အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုအရင္ေတာင္းခဲ့ၿပီး အခုက်ေတာ့လိုလိုလားလားကိုယူလိုက္တာပင္။
