"ကျန့်အာပါ...ရှောင်းပညာရှိအမတ်ကြီးရဲ့သားပါ..."
တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြီးသွား၍ အယောက် ၂၀ မြောက် သူ့အလှည့်ရောက်လာသည့်အခါ ကျန့်အာက လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုနဖူးပေါ်တင်ကာကိုယ် လေးကိုင်းညွတ်၍ ဂါဝရပြုသည်။အရှေ့မှလူများကဲ့သို့ဂါဝရပြုပြီးသည်နှင့်ထိုအရှေ့မှထွက်ဖို့ပြင်လိုက်စဉ်...
"ခဏလေး..."
တားမြစ်သံတစ်ခုကြောင့်ကိုယ်လေးတုံ့ကနဲဖြစ်သွားပြီး ရှေ့ဆက်မသွားတော့ဘဲ မျက်လွှာလေးချ၍ခေါင်းလေးကိုငုံ့ထားလိုက်၏။ထိုပုံလေးကိုရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေသည့်ဝမ်ရိပေါ်၏မျက်နှာကပြုံးယောင်သန်းလို့နေပြီး လည်ချောင်းရှင်းသလိုချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ကာ...
"နာမည်လေးက ဘာ..."
"....."
"နာမည်လေးက ဘာလဲလို့...ခုနက မကြားလိုက်လို့..."
"ကျန့်အာ..."
"ဘာ အာ..."
"ကျန့်...အာ..."
တစ်လုံးချင်းစီပီပီသသသံရှည်လေးဆွဲဖြေလာသံလေးကြောင့်ဝမ်ရိပေါ်စိတ်ထဲအသံထွက်ရယ်လိုက်ကာနောက်ထပ်မေးခွန်းပြောင်းဖို့လုပ်သည်။
"အသက်လေးက ဘယ်နှစ်နှစ်..."
"၁၈ နှစ်..."
ကျန့်အာဖြေတော့ ဝမ်ရိပေါ် ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ် ပြီး...
"ကိုယ်တော့်အသက်က ၂၅ ဆိုတော့ နှုတ်ကြည့်ပါဦး ဘယ်နှစ်နှစ်ကွာလဲလို့..."
"သားတော်..."
အရှေ့ကလူတွေတုန်းက မျက်လုံးတစ်ချက်တောင်လှန်မကြည့်ခဲ့သည့်သားဖြစ်သူက အခုနောက်ဆုံးအသေးလေးကိုမှတမင်တကာအချိန်တွေဆွဲနေမှန်း အလွန်တရာသိသာလွန်းသည်ကြောင့် ဝမ်ရိပေါ်၏မယ်တော်က နှစ်ယောက်ကြားလေသံလေးဖြင့် သတိပေးလိုက်ရသည်။ကြည့်နေကြတဲ့မျက်ဝန်းတွေကအများကြီးပဲမဟုတ်လား။
"ကလေးရော့...ဒါလေးတွေယူပြီး နေရာမှာသွားထိုင် တော့နော်..."
ဝမ်ရိပေါ်၏မယ်တော်က အချိုပွဲထဲမှတည်သီးခြောက် နှစ်ခုကိုယူကာ ကျန့်အာကိုကမ်းပေးသည်။ကျန့်အာကတွေဝေခြင်းမရှိ ချက်ချင်းယူလိုက်တော့ဝမ်ရိပေါ်တွေကနဲဖြစ်သွားရ၏။မနက်ကနန်းတက်ပွဲမှာသူမုန့်ကမ်းပေးတဲ့အချိန်တုန်းက အစ်ကိုဖြစ်သူရဲ့ခွင့်ပြုချက်ကိုအရင်တောင်းခဲ့ပြီး အခုကျတော့လိုလိုလားလားကိုယူလိုက်တာပင်။
