ဆေးရုံတွင်ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကနွေလေးကိုကြည့်ပြီးသည်နှင့်နွေဉီးလေး၏မိခင် တို့ဆီထွက်လာခဲ့သည်။
"ဒေါက်..ဒေါက်တာ..ကျွန်မ..ကျွန်မသားလေးဘယ်လိုနေလဲဟင်"
"စိတ်တော့မပူရတော့ပါဘူး ဒါမယ့်ကလေးကိုတော့နှလုံးပြရမယ့်အခြေနေဖြစ်နေပါပြီး"
"ရှင်.!"
"အရင်ကသူ့ရဲ့နှလုံးကိုပြဖူးတယ်ထင်တယ်"
"ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ် အရင်ကနှလုံးရောဂါရှိလို့ဆိုပြီးပြခဲ့ပါတယ် ဒေါက်တာ!"
"အင်း ကလေးအခြေနေကတော့ စိုးမရိမ်ရတဲ့အခြေနေလို့တော့မပြောချင်ဘူး ကျွန်တော်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရမယ်ဆိုရင်တော့.."
"ပြောပါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလို့ရပါတယ် ဆရာ!"
"အဲ့ဆိုကောင်းပါပြီး ကလေးရဲ့နှလုံးကိုကျွန်တော်တို့ခွဲစိတ်ဖို့လုပ်ရလိမ့်မယ် ဒါကကြာကြာထားလို့မကောင်းဘူး!"
"ရှင်..!"
ထိပ်ထားတစ်ယောက်ဆရာဝန်ရဲ့စကားကိုကြားသည်နှင့်ခြေမခိုင်ချင်တော့ပါ။သူနဲ့အတူပါလာသည့်ချမ်းကဝင်ထိန်းပေးရသည်။မျက်လုံးတွင်လည်းမျက်ရည်များကနေရာယူလျက်။
"အန်တီ!စိတ်ထိန်းပါ နွေဉီးလေးအဆင်ပြေသွားမှာပါ"
"မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့စိတ်မခိုင်မှာသိပေမယ့် နောက်တစ်ခုထပ်ပြောပါရစေ"
"......."
"ကလေးကိုနှလုံးဆေးတွေမတိုက်ဘူးလား ဒီလိုလုပ်နေလို့ကလေးကပိုဆိုးလာတာ!"
"ရှင်!ဘယ်..ဘယ်လိုကျွန်..ကျွန်မသားလေးကိုဆေးတွေသေချာတိုက်ခဲ့တာပါ"
"ဆေးသောက်တယ်ဆိုတာမှန်ပေမယ့် ဆေးသောက်ချိန်တွေကမမှန်ခဲ့ဘူး အဲ့တာတွေကပိုဆိုးလာတာ!"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး အန်တီကနွေလေးကိုသေချာတိုက်ခဲ့တာပါ!"
စကားတောင်မပြောနိုင်တော့သည့်အန်တီကြောင့်သူပဲဝင်ပြောလိုက်ရသည်။
"နှလုံးခွဲစိတ်ဖို့ကိုနောက်နှစ်ရက်အတွင်းလုပ်ပါမယ် အဲ့အတောအတွင်းဆေးရုံမှာပဲနေပေးပါ"
YOU ARE READING
ရန်ညိုးနဲ့အချစ်
Actionဤficသည်ရိုင်းစိုင်းသည့်စကားလုံးများပါနိုင် သည့်အတွက်ကြောင့်မနှစ်သက်ပါက အစတည်းကမဖတ်ဖို့ပြောချင်ပါတယ်ရှင့်..!! ဤဇာတ်လမ်းသည်စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာဖြစ်သည့်အတွက်အပြင်လောကနှင့်ကွာခြားမှု့လေးတွေတော့ရှိနိုင်ပါသည်။
