"ဒယ်ဒီ!"
"........."
နိုင်ငံခြားကနေဗြုန်းစားကြီးပြန်လာသည့်အဖေဖြစ်သူကိုအံ့ဩတကြီးနှင့်ခေါ်လိုက်၏။
"ဒယ်ဒီဘယ်လိုဖြစ်ပြီး၊မနက်ဖြန်မှမဟုတ်ဘူးလားဒယ်ဒီ!"
"ငါကြိုက်တဲ့အချိန်လာတယ်၊ဘာဖြစ်လဲ!"
အထဲကိုဝင်၍ဆိုဖာပေါ်တွင်ကျကျနနနှင့်ခြေချိတ်ထိုင်လိုက်၏။သတိုးလည်းသူ့ဒယ်ဒီထိုင်နေသည့်နေရာမှနောက်တစ်နေရာကိုထိုင်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်ကရုတ်တရက်မို့ပါ"
"ငါ့မြေးတွေရော?"
"ချမ်းကအနောက်ဆောင်ဘက်ဒေါ်မေနဲ့ခနလိုက်သွားတယ်၊မာန်ကတော့အိပ်တုန်းပါ"
"ခေါ်ခိုင်းလိုက်"
"ချမ်းကိုတော့ရပေမဲ့၊မာန်ကညကနောက်ကျမှအိပ်ထားတာဒယ်ဒီ၊မနေ့ကသူညနက်တဲ့ထိအလုပ်လုပ်နေတာ"
"ဘာလို့ငါ့မြေးကိုအဲ့လောက်ထိအလုပ်လုပ်ခိုင်းနေတာလဲ!"
"သူက...."
"သူဘွဲ့ရတာတောင်မကြာသေးဘူးမင်းကအလုပ်တွေအတင်းလုပ်ခိုင်းနေတာပေါ့!သတိုးထိုက်ဉီးငါတို့ကပိုက်ဆံကိုရေလိုသုံးနိုင်တာမင်းသိတယ်နော်!"
"သိပါတယ်"
"တသက်လုံးဘာအလုပ်မှမလုပ်ရင်တောင်ထိုင်စားလို့မကုန်ဘူး!!"
"ကျွန်တော်သိပါတယ်၊ဒါမဲ့..."
"မင်းငါ့ကိုဆင်ခြင်တွေမပေးနဲ့!ငါ့မြေးကို၁နှစ်လောက်နားခိုင်း!ပြီးမှအလုပ်ထဲပေးဝင်!ငါတို့အမှောင်အလုပ်အတွက်ဉီးဆောင်မဲ့လူလိုနေပြီး၊ငါလည်းမလုပ်နိုင်တော့ဘူး၊မင်းကလည်းအဲ့စီးပွားရေးပဲလုပ်နေတာ!"
"ကျွန်တော့်ကလေးတွေကိုဒါတွေမလုပ်စေချင်ဘူးဒယ်ဒီ!ပြီးတော့...ဒါတွေကိုလည်းပေးမသိစေချင်ဘူး!!!"
"မရဘူး!ငါတို့ဘိုးဘွားစဉ်ဆက်အပ်လွှဲလာတဲ့အရာ!မင်းကလေးတွေငယ်သေးလို့ပေးမသိချင်ဘူးဆိုလို့ငါငြိမ်ခဲ့ပြီးပြီး!မင်းအထွန့်မတက်နဲ့!!"
"ကျွန်တော်လက်မခံဘူး!အဲ့အလုပ်လုပ်လို့ကျွန်တော့်ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာတွေအများကြီးပဲ!"
YOU ARE READING
ရန်ညိုးနဲ့အချစ်
Actionဤficသည်ရိုင်းစိုင်းသည့်စကားလုံးများပါနိုင် သည့်အတွက်ကြောင့်မနှစ်သက်ပါက အစတည်းကမဖတ်ဖို့ပြောချင်ပါတယ်ရှင့်..!! ဤဇာတ်လမ်းသည်စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာဖြစ်သည့်အတွက်အပြင်လောကနှင့်ကွာခြားမှု့လေးတွေတော့ရှိနိုင်ပါသည်။
