အိမ်ကနေဆေးရုံထိအရှိန်နဲ့မောင်းတင်သွားသည့်ဉီးသတိုး။ည၁၀ ဝန်းကျင်လောက်ရှိနေပြီးမို့လမ်းတွင်ကားတွေဆိုင်ကယ်တွေသိပ်မရှိတော့ပေ။
ဆေးရုံကိုရောက်သည်နှင့်အမြန်ပင်ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။သူ့သားအရင်းမဟုတ်ပေမယ့်လို့နွေလေးကိုသူ့သားသမီးတွေနှင့်တန်းတူချစ်ပေးသည်။
ဆေးရုံကောင်တာတွင်
"ဟို လူနာနဲ့တွေ့ချင်လို့"
"ဟုတ်ကဲ့ နာမည်လေးပြောလို့ရမလားရှင့်"
ကောင်တာကလူရဲ့စကားကိုတောင်ဖြေဖို့အတော်လေးပြောယူနေရသည်ပင်။ဘာလို့ဆိုကားကဆေးရုံကိုဆိုက်ရောက်သည်နှင့်အပြေးလာသည်ကြောင့်ပင်။အသက်ကြီးလာတော့သိပ်မပြေးနိုင်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့။
"အင်း နွေဉီးမောင် နှလုံးဖောက်လို့လာတဲ့ ကလေးကျွန်တော့်သား!"
"အော် ဟုတ်ကဲ့ အဲ့ကလေးကဒုတိယထပ်ရဲ့အခန်းနံပါတ်၁၂မှာပါ အန်..."
"........"
သူနာပြုရဲ့စကားကိုတောင်ဆုံးအောင်နားမထောင်တော့ပဲ ဓါတ်လှေကားနှင့်ချက်ချင်းပင်တက်သွားလေသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့
"ထား!"
"ဟင်!မောင်!ဘယ်..ဘယ်လိုလုပ်!"
"အဖေ"
ထိပ်ထားတစ်ယောက်လန့်ဖြန့်သွားရသည်။ဉီးသတိုးဒီကိုလာပုံနဲ့ဆိုမာန်နဲ့ရန်ဖြစ်ခဲ့မှာပဲဆိုပြီးသူတွေးပြီးစိတ်ပူနေမိသည်။ဉီးသတိုးပုံစံကစိုးရိမ်ပူပန်မှု့တွေကအထင်သားပင်။
"နွေလေးဘယ်လိုနေလဲ သက်သာတယ်မလားဟင်ထား!"
"ဟို..အဲ့တာက!"
နွေဉီးလေးကိစ္စသူဉီးသတိုးကိုပြောဖို့တွန့်ဆုတ်နေမိသည်။သူသာအဲ့ကိစ္စတွေသာထပ်ပြောလိုက်ရင် အသေအချာကိုမာန်နဲ့သူရန်ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။
"အဖေ!ဘယ်လိုလုပ်လဲ မနက်ဖြန်မှာလာမှမဟုတ်ဘူးလား"
ချမ်းလည်းသူ့အဖေကမနက်ဖြန်မှပြန်လာမှာကိုသိပေမယ့်အခုဗြုန်းစားကြီးပြန်လာသည်ကြောင့်အံ့ဩနေမိသည်။
YOU ARE READING
ရန်ညိုးနဲ့အချစ်
Actionဤficသည်ရိုင်းစိုင်းသည့်စကားလုံးများပါနိုင် သည့်အတွက်ကြောင့်မနှစ်သက်ပါက အစတည်းကမဖတ်ဖို့ပြောချင်ပါတယ်ရှင့်..!! ဤဇာတ်လမ်းသည်စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာဖြစ်သည့်အတွက်အပြင်လောကနှင့်ကွာခြားမှု့လေးတွေတော့ရှိနိုင်ပါသည်။
