"ကလေး အခြေနေကတော့စိုးရိမ်စရာတော့သိပ်မရှိပေမယ့် ဂရုစိုက်ပေးစေချင်ပါတယ်!"
"..........."
"ကလေးရှေ့မှာထိတ်လန့်စရာတွေမလုပ်မိဖို့တောင်းဆိုပါရစေ!ဒဏ်ရာအတွက်လိမ်းဆေးပေးခဲ့ပါမယ်"
"တကယ်စိုးရိမ်စရာမရှိတာသေချာလား!?!?"
"အင်း!အခြေနေပိုဆိုးလာရင်တော့ဆေးရုံသွားဖို့တော့အကြံလေးပေးချင်ပါတယ်!ဒါဆိုကျွန်တော့ကိုခွင့်ပြုပါအုန်း"
"ကောင်းပါပြီး!ဒေါ်မေလိုက်ပို့လိုက်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"
သတိုးအမိန့်ကြောင့်ကြီးမေကဆရာဝန်ကိုခြံဝထိလိုက်ပို့လိုက်ပါသည်။သတိုးကလည်းနွေ့အနားလာပြီးဝင်ထိုင်လိုက်ပါသည်။ချမ်းကလည်းနွေ့ဘေးနားမှာပဲပင်။မာန်ကတော့ထွက်သွားတာခုထိကိုပြန်မလာသေးပင်။
"ချမ်း မာန်ရော!"
"ကြီးမေပြောတာတော့ သူအပြင်ထွက်သွားတာတဲ့!"
"ကျစ်!ဒီကလေးတော့!!"
"အဖေ!"
"အင်း ပြောလေချမ်း"
"နွေကဘာဖြစ်တာလဲဟင်!ဘာလို့အဖေ့ကိုလူသတ်သမားလို့ပြောနေရတာလဲ!!"
"ဟင့်အင်း!အဖေလည်းမသိဘူး အဖေထားကိုမသတ်ခဲ့ပါဘူးသမီး!ဒါမယ့် အဖေမကာကွယ်နိုင်ခဲ့လို့ထားသေရတာပါ!အဖေလက်နဲ့တော့မသတ်ခဲ့ပါဘူး!!"
နွေ့ကိုမျက်လုံးမခွာပဲကြည့်နေပြီးချမ်းမေးခွန်းကိုဖြေနေလေသည်။သူတကယ်နွေဘာလို့ခုလိုပြောနေရတာလဲမသိပေ။သေချာတာကတော့ဟိုကောင်ဗညားကျော်လက်ချက်ပဲဖြစ်မည်။သူသေသွားတာတောင်ဒုက္ခပေးသွားသေးတာ။
"သမီးနားမလည်ဘူးအဖေ!"
"ဟူးးးး!!အချိန်တန်ရင်သိလာမှာပါသမီး အဖေလည်းထပ်မပြောပြတက်တော့ဘူး"
"အွန်း..!"
***************
"ဟျောင့်!ဘာဖြစ်လာတာလဲ??"
".........."
"မေးတာလည်းဖြေအုန်းလေကွာ လီး!!"
"........"
"ဒီမအေဘေးသားနဲ့တော့!!"
"စောက်ခွက်မစုတ်ချင်ရင်ပါးစပ်ပိတ်ပြီးနေနေ!!"
"အမယ်!!သူများအိမ်လည်းလာသေးတယ်!"
YOU ARE READING
ရန်ညိုးနဲ့အချစ်
Actionဤficသည်ရိုင်းစိုင်းသည့်စကားလုံးများပါနိုင် သည့်အတွက်ကြောင့်မနှစ်သက်ပါက အစတည်းကမဖတ်ဖို့ပြောချင်ပါတယ်ရှင့်..!! ဤဇာတ်လမ်းသည်စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာဖြစ်သည့်အတွက်အပြင်လောကနှင့်ကွာခြားမှု့လေးတွေတော့ရှိနိုင်ပါသည်။
