သာယာတဲ့နေ့တစ်နေ့မနက်ခင်းဆေးရုံတစ်ခုတွင်
"အ..အမေ နွေ..နွေဉီးလေးနိုးလာပြီး"
နွေဉီးကုတင်ဘေးတွင်ထိုင်နေတုန်း နွေလေးကမျက်လုံးလေးဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်လာပြီးလက်လေးလှုပ်လာတာကြောင့် အခန်းထဲမှာတစ်ခါတည်းပါတဲ့မီးဖိုချောင်ထဲတွင်ဟင်းချက်နေတုန်းချမ်းရဲ့အော်သံကြောင့်သတိုးရော ထားပါချက်ချင်းကိုထွက်လာကြပါသည်။
"သား..သားလေး!"
ချက်ချင်းကိုပြေးလာပြီးသည်နှင့်လွတ်နေတဲ့နေရာမှာထိုင်ပြီးနွေလေးရဲ့လက်လေးကိုကိုင်ပြီးမေးနေခြင်းပင်။
"သားလေး မေ့သားနာနေသေးလားဟင်"
နွေလေးကအောက်ဆီဂျင်တက်ထားသည်သည်မို့စကားမပြောနိုင်တာကိုမေ့ပြီးထားကမေးလိုက်သည်။
"ထား သားမှစကားမပြောနိုင်တာ ကိုဆရာဝန်ခေါ်လိုက်မယ်"
"အော် ဟုတ်သား ဟီးမေမေမေ့သွားတာ"
"နွေလေး ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးနော် ခုကောင်းသွားပြီးနောက်ဆိုရင်မမနဲ့ လိုက်တမ်းပြေးတမ်းဆော့လို့ရပြီး"
ချမ်းပြောသည်ကြောင့်နွေကအသိမှတ်ပြုသည့်သဘောနှင့်ခေါင်းလေးမသိမသာညိတ်ပြလိုက်သည်။
"အမေ နွေကသမီးကိုခေါင်းညိတ်ပြတယ်"
"ဟွန့် မေမေ့ကိုကျညိတ်ပြဘူးပေါ့ သူ့မမကိုပဲချစ်တာနေမှာ"
သူ့အမေစလိုက်သည်ကြောင့်နွေလေးကမသိမသာလေးပြုံးပြလိုက်သည်။ချမ်းနဲ့သတိုးကလည်းရယ်နေကြသည်။
"မောင်!"
"အင်း ပြောလေထား"
"ဟိုလေ..!မောင်သားမာန်ကိုမဆူပါနဲ့တော့နော် ပြီးတော့..!"
"ထား!ကိုသူ့ကိုအလိုထက်မလိုက်နိုင်တော့ဘူး သူ့အမှားအတွက်သူခံရမယ်!"
"ဒါမယ့်..!"
"ထား!ကိုသိတယ် သူကကို့သား ကို့သွေးသား ဒါမယ့်သူဆိုးနေတာရိုင်းနေတာကို ကိုခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး!"
"မောင်!ဒါမယ့် ခုသားနွေလည်းဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးပဲ ပြီးတော့သားနွေကလည်းမာန့်ကိုမမုန်းဖို့ပြောတာလေ အဲ့စကားကလည်းမဆူဖို့လည်းပါ...!"
YOU ARE READING
ရန်ညိုးနဲ့အချစ်
Actionဤficသည်ရိုင်းစိုင်းသည့်စကားလုံးများပါနိုင် သည့်အတွက်ကြောင့်မနှစ်သက်ပါက အစတည်းကမဖတ်ဖို့ပြောချင်ပါတယ်ရှင့်..!! ဤဇာတ်လမ်းသည်စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာဖြစ်သည့်အတွက်အပြင်လောကနှင့်ကွာခြားမှု့လေးတွေတော့ရှိနိုင်ပါသည်။
