Mr. V's Bunny

6.0

Geciktiği için üzgünüm. İlham  yokluğu ve dersler fln baya sıkıntıdaydım. Ama son bölümü hemen atacağım. 

Yavaş gitmenin anlamı yok. Biraz hızlandırdım. 🧠✨🫂

Yazım hatalarının kusuruna bakmayın

iyi okumalar---->>>🪽💪🍞🦄🎧

----- ------

Son yolculuğu olduğunu bilmeden uzunca bir yolda yan yana yürüyor muyuz?

Şarkılar ilham oluyor insana. Kimin seninle devam edeceğini bilmeden yürüyorsun sadece. Günlük hayatın sıkıcı monoton düzeni seni de sıkmıyor mu? Her gün aynı şeyleri tekrarlarken etrafına göz atıyor musun farklılıkların farkına varabilmek için? Seçimler insanın yolunu, o yol da kaderini belirler. Yan yana yürümekten kastım bu. Bana eşlik edecek kimse yok ama yürüyorum. Bunları düşünerek yürüyorum.

Yürüyorum çünkü duracak zamanım yok. Her saniye daha da uzaklaşmanın verdiği sıkıntı ile zihnim dolup taşıyor, Özgürlüğün sarhoşluğunda başka bir şey düşünemezken buluyorum kendimi. Sadece temiz havayı içime çekmek bile beni rahatlatıyor. Hava soğuk ve burnum kırmızılaşırken olduğum yerde titriyorum ama yine de urumda değil. Kimsenin umurunda değil. Kimse Müfettiş Jeon'un ne halde olduğunu umursamıyor. Kimse onu görmüyor bile.

Bu yol bitmeyecek gibi. Etraf tamamen beyaz karlarla kaplıyken sonunu göremiyorum. Benim niye her yerim kan içinde? Sadece durmamam gerektiğini biliyorum. Buraya sıkışıp kaldım belki de. Bacaklarım yorgunluktan sızlıyor, soğuktan kasılıyor. Bunların bir önemi var mı? Nefes aldığımı bile bilmiyorum. Nerede olduğumu bilmiyorum. Neyden bahsettiğimi dahi bilmiyorum. Burada olmalı mıydım? Ölmüş olmalıyım...

Yürümek eziyet gibi. Durmak istiyorum. Beni neden biri durdurmuyor?

Balıklar mı? Balıkları nereden hatırlıyorum. Nereden duyduğumu anımsamıyorum. Ölmeden önce balıklardan bahseden de kim?

O kadar mı güzeller? Ölümün kararttığı gözler onları fark edebilir mi?

Neden kalbimin ağrısı ayaklarımın ağrısını bastırıyor bilmiyorum. Yürümekten yoruldum ama düşüncelerim belli belirsiz kontrolüm dışında bana eziyet ediyor. Konuşmaları duyabiliyorum. Adımı haykırdıklarını duyabiliyorum. Neden cevap veremiyorum?

Celladını affedersen seni tekrar öldürür...Ben ölmüş müydüm? Aynı soru sessiz cevap.

Öyle miydi? Anılar birer birer aklımdan silinirken bir şeyleri hatırlamak ne kadar da zor! Bu benim sonum muydu? Karlarla kaplı yolda ilerlemeyi bırakamıyorken bile acı içinde sızlanıyor muydum? Kim saplamıştı o hançeri kalbime? Tek bildiği gerçekten değer verdiği biri olduğuydu. Başka türlü bu kadar acı çekmezdi. Şimdi bilmediğim bir yerde belirsizlikler içinde beyaz ışığa doğru yürüyorum.

Yolun bitmeyeceğini bile bile, her adımında bir şeylerin daha silindiğini bile bile sonsuzluğa doğru adım daha atıyorum. Yok oluşa doğru...

Bunların hepsi bir rüyaydı. İçinde kilitli kaldığı bir rüya... Çıkmanın imkansız olduğu bir kabus...

--- ----

1 AY SONRA...

"Bugün üzücü bir haber ile sabah haberlerini başlatıyoruz... Hepimizin gerek çözdüğü onlarca dava ile, gerek yakışıklı suratı ile bildiği, tüm ülkenin sevgisini kazanmış Müfettiş Jeon Jungkook dün gece yarısı sularında kendisini karakolun yakınlarındaki bir binadan atarak intihar girişiminde bulundu. Haberin şoku ile olay yerine koşan muhabirlerimiz kırılmış bir Soju şişesine rastlamıştı, bu da bize içip sarhoş olduğunda olayın gerçekleştiğini gösteriyor. Hepimizi derinden etkileyen bu olaydan dolayı hastanede yatan, henüz bilinci açılmamış Bay Jeon'un yakınlarına baş sağlığı, kendisine büyük şifalar diliyoruz. Doktorlar beyin kabuğu parçalanan müfettişin yaşama ihtimalini 0,1 olarak belirtti. Tamamen son olayların stresinden yaptığı düşünülüyor. Bay V seri katil davası bir masumun daha canını aldı...Üstelik bir polis-"