Mr. V's Bunny

5.3

Az bir tıkcık geç geldiği için üzgünüm. Bitmesine bu kadar az kalmışken ilhamın bitmesi Kadar iğrenç bir şey yok. Ama ben burada benimle olanlar için sonuna kadar sürdüreceğim✨ yazım yanlışı varsa belirtebilirsiniz. Benim için iyi olur🥓

İyi okumalar---->>>🍞🏢

 ---- ----

17 yıl önce....

Daegu Akıl Hastanesi

(-"Onlardan çekiniyor musun, Taehyung?"

Doktor Mingi küçük çocuğun yere düşmüş bakışlarını daha net görebilmek için yere eğildi:

-"Seninle konuşuyorum."

-"Hayır."

-"Yüzüme bak."

Adam gözlüğünü düzelttiğinde çocuğun iki kolunu tuttu. Hemşire ikisinin başında çocuğu götürmek için bekliyordu.

-"Benim için bir sakıncası yok." dedi Tae yere bakmayı sürdürürken. Doktorun iç çektiğini duyduğunda başını kaldırıp yüzüne baktı. Dar ve solgun beyaz rengindeki hastane koridoru oldukça karanlıktı o an kendisi için. Üşüdüğünü hissediyordu.

-"O adamlar senin neyin oluyor?" diye sorduğunu duydu. Ses tonu yumuşaktı. Tae yüzüne bakarken kendisini konuşturmak için sevecen davranan adamdan bir adım uzaklaştı. Hemşire her saniye kendisini tutup götürecek gibi kolları havada ikisini izliyordu. 'Hasta ziyareti' diye düşündü karışık saçlarını karıştırırken. 'Yerin dibine girsin...yerin dibine girsin!'

Mingi'nin bakışları sertleşmişti. Çömeldiği yerden kalktığında çaresiz gözlerle hemşireye baktı.

-"Onu götüreyim mi Doktor Bey? Ziyaretçiler odada bekliyor."

Adamın gözleri kolunu kaşıyan küçük çocuğa kaydı. Park ailesinin genç adamları çocuğu görmek için gelmişlerdi ama onun gözlerine baktığında bunu istemediği anlaşılıyordu. Resmen ağlıyordu bakışları. Doğru dürüst yemeğini bile yemediği için bir deri bir kemik kalmıştı.

Doktor ona acıyordu. Küçük yaşta pek rastlanmayan bu çocuğun durumu her geçen gün onun üzerine daha çok çalışma isteği uyandırıyordu. Geleceği hakkında büyük endişeleri vardı. Hemşirelerden birinin bardağını kırıp parçalarıyla koluna resim çizen bir çocuktu. O kanlı elleriyle odasına girdiğinde kendisine olan mahcup bakışlarını hatırladı. Belki de ailesinden sevgi görmüş olsaydı bu halde olmazdı. Belki... Onu iyileştireceğine söz vermişti. Kendi öz kardeşini öldüren bu çocuğu düzeltecekti.

-"Götür onu." dedi hemşireye bakmadan. İstemeye istemeye kadının uzattığı eli tutuşunu ve koridorun sonuna doğru, hasta ziyareti salonuna gidişini izledi.

- -

Taehyung elindeki sargıya bakarken başını yana eğdi.

'Hiç simetrik değil' diye düşündü onu vahşice çekip çıkarırken. Oturduğu yerde ayaklarını göğsüne çektiğinde açıkta kalan yarayı izledi. Çiçek çizmişti. Bir gül resmiydi. Kendi kanıyla üzerini boyamıştı.

Aptal hemşireler bu sargı bezini takıp takmaması konusunda bir seçenek sunmamışlardı. Eseri hiçe sayılmıştı. Bulunduğu karanlık yeri ışık vurmasıyla dikleşti. Daha da geriye itti kendini ve küçücük oldu. Kollarını bacaklarına sardığında nefesini tutarak içeri giren kişinin ayak sesini dinledi.

Hemşirenin elinden kaçmış ve yangın merdiveni boşluğuna saklanmıştı. Burası ilk dikkatini çektiği günden beri kaçmak için doğru zamanı bekliyordu. Küçük olduğu için rahat sığmıştı ve gerçekten dikkatli bakmayan biri kendisini fark edemezdi.