"Kartlar yeniden dağıtılsa ne fayda,
Sil gözyaşlarını, sana yazılmış masalı oynamaya başla,
Çok zor olmasa gerek,
Nasıl olsa adın bile yabancı sana."
O gece, şeytanın dizeleriyle dolunay ikiye bölündü.
Işığının yarısı kurtlar sofrasına ihanet, diğer...
Köklerimi saracak bir yere ihtiyaç duyan aptalın tekiydim.
Bir yere sıkı sıkıya bağlanırsam; sevileceğimi ve beni oradan kopartamayacaklarını düşünürdüm.
Bu yüzden aptaldım.
Çünkü bir el gelip tutulduğum topraktan çektiğinde köklerimi ne kadar sararsam sarayım oradan kopartılacağımı kabullenmezdim.
Çok fazla koparılmıştım. Köklerim ölgün haliyle faydasız cansularından çürüyüp gitmiş sanırken kalbimin kökleri, Kenan Faryalı'ya ekilmek için tekrar canlandı sanmıştım.
Oysa ölüm, hayata tekrar dönmeyecek bir çiçek için kabullenmesi zor bir gerçekti. Bundan sebepti her bulduğu toprağa tutunma çabası.
"Cahit'e vazgeçtiğini söylemişsin."
Rüçhan'ın, keyiften dört köşe olmuş haliyle dudaklarına yaklaştırdığı esrarlı sigarasının dumanı etrafı sararken puslu halde gördüğüm yüzünü izliyordum.
Olmaktan korktuğum yerdeydim şimdi.
Herkesin olmaktan korktuğu bir yer vardı. Benimki, Feridun'un eviydi.
Ama buradaydım.
Feridun'un ölüm barındıran malikanesinde, cesaret hücrelerimi yenilemiş halde, nefeslerim ilk kez sabit bir ritimde.
Dün gece Cahit'in konuşmasından sonra, kısa bir mesaj atmış, otelden yeni ayrıldığımı ona yanlış bir bilgi verildiğini ve işlerimi halledip geleceğimi yazmıştım.
İkna olmuş muydu bilinmezdi lakin henüz ses etmediğine göre, beni ele vermeyecekti.
Tam karşımda Rüçhan oturuyordu. Geniş mutfakta pişmeye hazırlanan yemeklerin kokusu eşliğinde sigarasını içiyor, geri dönüşümü kutluyordu kendince.
