"Kartlar yeniden dağıtılsa ne fayda,
Sil gözyaşlarını, sana yazılmış masalı oynamaya başla,
Çok zor olmasa gerek,
Nasıl olsa adın bile yabancı sana."
O gece, şeytanın dizeleriyle dolunay ikiye bölündü.
Işığının yarısı kurtlar sofrasına ihanet, diğer...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar🖤 7.İHANETE GEBE GECELER
En ezeli düşmanım aynadaki aksimdi. Sırlı camın ardındaki yansımam, şimdilerde bana hiç benzemeyen güçsüz kız çocuğunun, yaşlardan kızaran ela gözlerini önüme sererdi daima.
Nefret ederdim.
Her sabah gücünü toparlayıp yeniden başlasa bile, her gece odasına çekildiğinde eliyle ağzını kapatıp hıçkırıklarını içine gömen kızdan nefret eder; onun devamlı ağlayan, sızlanan haline tahammül edemezdim.
O kız çocuğu, aynaya bakarak saçlarını her düzeltişinde gözlerinin çeperini saran kızarıkları izlerdi. Kendine acırdı. Başkalarının ona acımasını sevmez ama kendine acırdı.
Hala her sabah aynaya baktığımda, o kızla karşılaştığım için kendi yansımamı görmekten kaçardım.
Kaldığım odada yatağın tam karşısına konumlandırılmış ayna, sanki geçmişimi bilen birileri tarafından yerleştirilmiş gibi, üstüme sıkıntı olup çökerken sırtımı dayadığım yataktan kendimi izliyordum.
Restoranın önünde bayıldıktan sonra gözlerimi arabanın içinde açmıştım. Kenan son sürat ilerlerken sayıklayarak gözlerimi araladığımda, kaza yapmamıza sebebiyet verecek kadar aniden durmuş ve iyi olup olmadığımdan emin olmak istercesine bir sürü soru sormuştu.
Sonunda iyi olduğuma ikna olarak beni otele bırakmıştı, Rüçhan'ın duyduğum sesinden hiç bahsetmemişti. Ancak bütün gece, her an kapı açılacak sanarak tedirgin olduğumdan uykusuz geçirmiştim. Çünkü her an gelebilir ve Rüçhan'ı gördüğünü, sesini duyduğunu ya da bağlantımızı çözdüğünü söyleyebilir sanmıştım.
Hiçbiri olmamıştı. Neden sormamıştı bilmiyordum, belki de benim kuruntumdu ve dünya benim için karardığı an telaşa kapıldığı için Rüçhan'ın sesini duymamıştı. Rüçhan da yeterince korkak bir adam olduğu için yanımıza gelmemiş olabilirdi.
Bir sürü ihtimal vardı...
Kafam kazan gibiydi.
Feneri nerede söndürdüğü belli olmayanlar kadar yoğun baş ağrısı çekiyordum.
