"Kartlar yeniden dağıtılsa ne fayda,
Sil gözyaşlarını, sana yazılmış masalı oynamaya başla,
Çok zor olmasa gerek,
Nasıl olsa adın bile yabancı sana."
O gece, şeytanın dizeleriyle dolunay ikiye bölündü.
Işığının yarısı kurtlar sofrasına ihanet, diğer...
Perdeler ise tüm varlığınızı. Orada biri olduğu bilinirdi ama kim olduğu seçilmezdi.
Bazı insanlar çehrelerini saklayarak hareket edince, kim oldukları ortaya çıkmayacak sanırdı ancak sağlam bir perdeleri olmadığı sürece maskenin kopan ipleriyle görünür kılınırlardı.
Feridun, maskenin ardındaki isimdi.
Kenan'ın bana masal yazacağını söyleyerek yanımıza gelen ve kulübeden birlikte ayrıldığımız isimse perdenin arkasında olandı.
Ve perdenin ardında olandan daima korkmak gerekirdi.
Peki ben neden korkmamıştım?
Aksine uzun zaman sonra hayatımın garanti altına alındığını hissedecek kadar güven duymuştum.
Kenan'ın varlığı da bu güveni en çok destekleyen unsurdu.
O isim, Gürsel ve Gürkan Ronay'ın babaları Güven Ronay'dı.
İçinde günden güne büyüttüğü hükümet nefreti, oğullarını bile gözden çıkartmaya kadar itmişti onu. Gürkan'ın çizdiği yol ona kesinlikle uymuyordu, Gürsel'in çizdiği yol ise yetersiz kalıyordu.
Bugüne kadar ismi duyulanlar yalnızca kendi aralarında örgütlenen isimlerken, yeraltı dünyasında perdenin arkasında kalan sayılı isimlerdendi Güven Ronay'dı.
Yani asıl korkulması gereken adam oydu.
Neyin karşılığında Kenan'ın ayağına kadar kulübeye gelmişti çözememiştim. Ancak düşüncelerime göre, bugün birlikte yiyeceğimiz yemekten sonra çözülmeyen düğümler de birer birer açılacaktı.
Rusya'da Cahit'le hiç de hoş sayılmayan tanışmasından sonra Feridun'un yanındaki herkesten nefret ettiğini sanmıştım. Ancak beni koruyabileceği hamleyi yaparak ilerlemesine de şaşırmamıştım.
