"Kartlar yeniden dağıtılsa ne fayda,
Sil gözyaşlarını, sana yazılmış masalı oynamaya başla,
Çok zor olmasa gerek,
Nasıl olsa adın bile yabancı sana."
O gece, şeytanın dizeleriyle dolunay ikiye bölündü.
Işığının yarısı kurtlar sofrasına ihanet, diğer...
Günün birinde hesaplaşacağım herkesi kasıp kavuracağım öfkemdi.
Bu öfkenin, beni de o kasırganın içine çekeceğini bilerek çıktığım bu yolda, en büyük bedeli kendimin ödeyeceğini bilecek kadar da aklım çalışıyordu.
Aynadaki aksimde izlediğim görüntüm, bedeller ödeyen kız çocuğunun büyüyüp bedeller ödetmeye hazırlanan kadına dönüşmesinin yansımasıydı.
O kadın, yeni bir geceye hırslarını doğurmak için hazırlanırken sıkıntıyla nefeslendim ve telefonun bir ucunda benden cevap bekleyen Cahit'i yanıtladım. "Diğerleri gibi olmadığı için diyorum," derken kumral saçlarımdan bir tutamı aldım ve düzleştiricinin ısıdan duman çıkan tabakalarının arasına kıstırdım.
O gün odadan benimle bir anlaşma yaparak çıkıp gittikten sonra Kenan'la ilk kez görüşecektik. Telefonuma kısa bir mesaj atmış, akşam yemeği için terasta beni beklediğini belirtmişti.
Yaptığımız anlaşma basitti. Zaman geçirecektik ve onu tanıma fırsatı bulacaktım; bu kadardı.
Soru, yoktu. Sorgulama, yoktu. Merak, yoktu.
Şüphe ise daima vardı...
Daimi süren şüpheden ötürü de dönüşümlü duran iki ızbandut hala kapıdaydı. Yemek saatinde aşağıya indiğimde birisi kapıda beklerken diğeri kuyruk gibi peşimde geziyordu günlerdir.
