"Kartlar yeniden dağıtılsa ne fayda,
Sil gözyaşlarını, sana yazılmış masalı oynamaya başla,
Çok zor olmasa gerek,
Nasıl olsa adın bile yabancı sana."
O gece, şeytanın dizeleriyle dolunay ikiye bölündü.
Işığının yarısı kurtlar sofrasına ihanet, diğer...
Kenan ve ben, sırtını birbirine asla güvenle yaslayamayacak iki ruh.
Hayır, ayrılmamak için sarmaş dolaş iki ruh.
Hiçliği iliklerime kadar hissettiğim sekizinci gündeyim. Bu, öyle bir hiçlikti ki kendimi bile hissetmediğim kadar yoğundu.
Ne ruhum, ne zihnim, ne kalbim benimle değildi. Yalnızca kuru bir beden, oradan oraya savrulan etten bir kuklaydım.
Aldığım her nefes, kalbime batıyordu. Damarlarımda sanki kendi kanımı değil de bir zehir taşıyordum.
Hastalıklı zihnimin kurduğu cümleler zehri biraz daha dolaştırırken hissediyordum, bu hiç bitmeyecek bir eli, hayatımı ortaya sürdüğüm kumar masasında açmaya çalışmak gibiydi.
Bilincim ne durumdaydı?
Kısmen açıktı.
Kısmen diyordum, çünkü yalnızca o anın içine tıkılıp kalmışım da cehennemde, günahlarım tekrar tekrar izletiliyormuş gibi bir histi.
Bulanıktım. Öyle bulanıktım ki günler öncesinde ruhuma sarılan kanın kokusu hariç her şeye duyarsızdım.
Güneş bugün de doğmuştu, bugün de Faryalı'nın uyanmadığı bir sabahı aydınlatmak için gökyüzünde asılı dururken içimdeki kasvetle savaşıyordu.
