DemonxHuman

DxH Chapter 34

This is getting difficult and frustrating. Naiinis na talaga ako pero kailangan kong magmukhang walang pakialam tungkol sa curse na sinasabi ni Heinukel Moreen. I didn’t ask harder dahil baka lalo siyang maging mailap. Nagkaroon ako ng kuryusidad dahil nakarinig ako ng mahihinang tawanan. Nadatnan namin silang masaya pero ng makita kami ay unti-unting nawala ang maingay na paligid. Nagkibit balikat na lang ako bago lumapit kay Aren.

Sa kaniya ako sasakay. “Kasama ka nila kanina?”

“Nope, naghanap lang ako ng makakain,” ngisi niya bago tumalikod.

What was that?

Nagsimula na kaming maglakbay pagkatapos naming mag-ayos. Kunti lang ang nailigtas na gamit at pagkain kaya kailangan naming humanap ng prutas mula sa mga puno. Tumingin ako kay Heinukel Aewe na ngayon ay naglalaro ng apoy sa kaniyang palad magkasabay sila ni Ryan na naglalakad. Samantalang si Prinsesa Gail at Heinukel Hanuis ay nag-uusap na tila nagkwekwentuhan pa.

Why is everyone quiet today?

Sa hindi inaasahan nakarating kami sa mahiwagang mga bato. They spark and glow from the sunlight. Parang pinangangalandakan na mas makintab yung bato kesa sa mukha ko. Their color is like hickory but much darker. Tumigil ang lahat sa pagkilos at nakiramdam sa paligid. Bumaba si Prince Ocuser sa kaniyang kabayo maging si Heinukel Vetel.

My brows knitted when I noticed the fogs slowly covering our surrounding. Mukhang hindi nakikita ng iba dahil wala silang reaksyon. My palm is starting to shake and wet. Hindi ko alam kung bakit.

“Guys?” I called them, but no one answered me.

My pulse was pounding in my neck and head when I heard a whiskey sound. I tried to look around, giving myself a chance to see anything, but none. I was panting so nervous that I could hear my heartbeat irrationally pumping under my chest.

Where are they? What happened?

I swallowed hard, but it didn’t lessen my fear of the fog that surrounded me. I shivered, and my tummy rumbled when I saw a crimson eye. It is looking in my direction.

I can feel my air is being shortened, and I can’t breathe normally. I tried to calm my nervous system, but it didn’t happen. The crimson eyes become more nearer. I tried to step back, but my body won’t follow my mind.

I’m not even riding a horse now. Parang kinikilabutan talaga ako. I’m totally standing in the middle of the fog with my bare feet, and I can feel the coldness of the sand. I can feel my heart’s painful remark from his voice. His crimson eyes are still there, but he’s messing with my mind.

“I can’t wait to see you.”

He said before he disappeared, and after that, I exhaled deeply, trying to catch my breath for that long staring contest.

“You okay?” tapik sa akin ni Prinsesa Gail.

“W-What?” unang bigkas ko.

“Ang layo ng tinitingnan mo and para kang nakakita ng kamatayan.” Huminga ako ng malalim bago umiling sa kaniya.

“I’m good,” tipid kong sagot.

My heartbeat is still pumping like a racer. Naglalakad na pala kami para malagpasan ang mga kakaibang bato. Ngayon mas lalong naging kakaiba ang kagubatan na pinasukan namin dahil sa naglalakihang mga puno. Wala ako marinig maski huni ng ibon o kung ano mang tunog mula sa mga hayop na dapat meron sa paligid dahil gubat ang pinasukan namin.

“What is this place?”  Heinukel Aewe was so amazed.

I on the other hand still confuse from what happened a while back. Nakarinig kami ng kakaibang kaluskos dahilan para magdikit kami kasama ang mga kabayo. Walang nagpakita o nangyari kaya nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa dumaing si Heinukel Hanuis dahil sa palaso na tumama sa kaniyang balikat.

Geez...

“Who’s there?” malamig na sigaw ni Prinsipe Ocuser.

He started to make a Thermal ball out from the stone. Sabagay walang tubig sa paligid. He throw the Thermal stone but nothing happen. Muling nagkaroon ng palaso at muntik ng tamaan sa dibdib si Prinsesa Gail. Mabuti na lang at alerto si Heinukel Hanuis dahil hinila niya ang kamay ni Prinsesa Gail papunta sa kaniyang bisig. Nakarinig kami ng munting hagikhik na tila mula sa isang bata. Sobrang bilis ng kaniyang pagkilos at mukhang gusto niya kaming paglaruan.

Nagkaroon muli ng palaso at hindi na isa kundi tatlong palaso ang muntik ng tumama sa amin mabuti na lang at mabilis na sinunog ni Heinukel Aewe subalit hindi namin inaasahan na may babagsak na puno sa aming likuran. Muli naming narinig ang kakaibang hagikhik. Hindi lang siya nag-iisa dahil mabilis gumalaw ang mga dahon ng halaman.

Humakbang ako papalapit sa isang batong kumikinang dahil napansin kong gumagalaw ang ilang dahon doon. Nanlaki ang mata ko ng makakita ako ng maliit na nilalang na tila hanggang tuhod ko. Abala pa siya sa kaniyang ginagawa subalit pareho kaming nagulat ng nilalang na aking nakita sa kaniyang pagharap.

I don’t know, but his sound as a being was funny in my ear. It was like a chuckle but like the sound of a cat purr.

His eyes was showing fear and I saw how he swallowed hard. Naging malikot din ang kaniyang mata. Marahil dahil sa taranta niya ay bigla niyang pinakawalan ang palaso na kaniyang inaayos kanina.

“Ouch!” impit kong sigaw dahil tumama ang palaso sa aking palad na ginamit kong pangharang.

Gumawa ng kakaibang tunog ang nilalang na nasa harapan ko at mabilis na tumakbo. I hold my wrist to ease my pain but suddenly someone jump behind my back. Nakita ko si Heinukel Aewe na tumatakbo at mukhang hinahabol ang nilalang na nakita ko.

“I told you to be careful,” Aren scolded me.

“Let me heal yo—” Napansin kong pinigilan siya ni Prinsipe Ocuser.

“Just this once,” pakiusap ni Heinukel Moreen bago pakawalan ni Prinsipe Ocuser ang kaniyang kamay.

Mabilis naming sinundan si Heinukel Aewe at mukhang nahuli niya ang maliit na nilalang dahil hawak niya na ang bulilit pagkarating namin sa kaniyang pwesto.

“This? Itong nilalang na ito pinaglalaruan tayo?” Heinukel Aewe act being insulted.

Muling gumawa ng kakaibang tunog ang maliit na nilalang.

“Heinukel Aewe your hurting him,” paalala ko pero mukhang wala siyang paki. Nagkatitigan kami ng maliit na nilalang at tila nakikiusap sa akin na pakawalan siya.

“What is that?” Prinsesa Gail was looking us. Maski ako ay hindi ko alam.

“Heinukel Aewe let me have him,” mahinahon ko.

Aren touches my shoulder and he’s giving me a warning look. I didn’t give him much attention and asked Heinukel Aewe to give me the small creature. Walang nagawa si Aren but to watch behind while Heinukel Aewe just shrugged and gave the little creature in my hand.

When I touch him he became more relax. Muli siyang umungol ng kakaiba dahil nasagi ko ang kaniyang tuhod.

“Bakit may sugat siya?” My eyes is on Heinukel Aewe.

“Sa liit ba naman niya kanina malamang ilang beses siyang nadapa,” Heinukel Aewe answered sarcastically.

Muli akong napatitig sa mga mata ng hawak kong nilalang. It was so beautiful and adorable. Ang mga mata niya ay tila katulad ng isang kuting na nakakita ng daga na kakainin.

Predator seeing a prey... Absolutely fascinating.

He has a big and wide round pupil. It was gray. His body is like a three-year-old kid. He also has a beautiful fingers and he’s running... Barefoot? He was also wearing weird clothes with his pointed hickory hat.

Is he?

Dwarf?

Itong nilalang ba na ito ang tinatawag nilang Dwarf?

I mean... I don’t know what Dwarf exactly is. They don’t have an image from the book. It just stated that they are playful and naughty. About them is a little tiny information, that’s why I am not sure if this, I’m referring to the living being that I’m holding, is what they call Dwarf...

“Are you a baby Dwarf?” Ramdam kong natigilan ang lahat ng lumabas sa bibig ko ang salitang Dwarf.

The little Dwarf engaged with adorable cuteness and sounded like he agreed with what I said.

“Let her go!” someone shouted from afar.

I stand while holding the little Dwarf. He didn’t fight or escape even though my hold was not that strong.

Nanlilisik ang mga mata ng nilalang na sumigaw mula sa kalayuan. I can only see his glinting gray eyes because the fogs still keep blocking our sight.

“Let the princess go,” he exclaimed again. Nalilito akong napatitig sa nilalang na nagsasalita.

“Meil, I think... Whoever spoke to us, he’s referring to the creature in your hand,” Heinukel Moreen said behind.

I stepped back. My eyes roamed side by side when a lot of gray eyes appeared. Instantly, the fog went away, and many little people were visible everywhere.

“You know what? I think you must let go of that creature.” Heinukel Moreen poked my shoulder.

“Just listen to her,” Princess Gail whispered while not taking her eyes away from the tiny creatures who were intently staring at us from meters away.

Wala akong nagawa kundi sundin ang sinabi ni Heinukel Moreen dahil naging masama na rin ang tingin sa akin ni Prince Ocuser. He also glaring me more than the person who is standing twenty meters from us. Yumuko ako at binitawan ang maliit na nilalang. The little creature supposedly ran away but he hug my legs and look up on me. Every glinting gray eyes gasped and glared us especially on me.

“Ouch! Bakit mo ko kinagat?” I sipped my thumb. Tumawa ng marahan ang hawak kong nilalang na tila walang masakit na ginawa. Tumalon kasi siya at kinagat ang daliri ko. Binuhat ko muli siya at mas diniin ang pagkakahawak sa kaniya dala ng inis. He produce a unique purrs which make my heart soft.

Nakonsensiya ako ng maramdaman kong umiyak siya sa aking palad. Alam kong masakit ang aking ginawa pero mas masakit naman ang ginawa niyang pagkagat sa akin. Nakita kong naalarma ang nilalang na mukhang pinuno nila. Bakas sa kaniyang mukha ang pag-alala.

“Kayong mga tao talaga wala na kayong ginawa kundi abalahin ang nanahimik naming pamumuhay!” he roared while walking towards us.



I scratched my head when I realized that the creature in my hand is a girl. Akala ko lalaki siya dahil sa uri ng kaniyang kasuotan.

“Hindi namin sinasadya na maabala kayo... Ang nais lang namin makapunta sa Auckland,” mahinhin kong sagot sa kanilang pinuno.

He took a long pause while he lock his eyes on me. Tila pinag-aaralan niya ang aking pagkatao sa pamamagitan ng aking mga mata.

“Kakaiba ka kumpara sa iyong mga kaibigan,” malalim niyang wika.

Nakaramdam ako ng pawis sa aking palad dahil ramdam kong napatingin sina Heinukel Vetel at Prinsipe Ocuser sa aking kinatatayuan.

“Wala akong nararamdaman na enerhiya mula sa’yo subalit nakayanan mong hawakan ang aming Prinsesa,” mahina niyang sambit.

“Anong ibig mong sabihin?”

“Sumunod kayo sa amin,” utos ng pinuno ng mga dwarf.

“Ang kagubatan na ito ay tirahan ng mga ligaw na kaluluwa kaya’t natural lang ang negatibong nararamdaman nin’yo. Huwag kayong mag-alala ang bawat bato ay nagtataglay ng mahika upang maging hadlang sa kanilang paglabas sa anumang sulok,” aniya at palihim akong nilingon.

Kaya pala kahit sobrang ganda ng tanawin ay napakabigat ng atmospera dahil mga negatibong enerhiya ang nakatira sa paligid.

“Kinilabutan naman ako,” mahinang bulong ni Prinsesa Gail sa aking tabi.

“Kayo ba ay nagmula sa hilagang kanluran ng kaharian Werzenia Palace?” Kaagad akong tumango bilang sagot.

“Bukod tanging ikaw iha ang nakahawak sa mahal na Prinsesa ng aming lahi.” Napahinto kaming lahat ng tumigil siya sa paglalakad.

“Kaming mga Dwadecus ang nagbabantay sa kagubatan at isa sa katangian namin ay hindi kami basta nagpapahawak,” pagsisiwalat ng pinunong Dwadecus.

Muli kaming naglakad ngunit sa kakaibang lagusan pailalim. Mga sampung hakbang ay nakarating kami isang tunnel na gawa sa mga malalaking Roots Climber na may kasamang Ivy Plants sa ibabaw.

Susubukan ko sanang hawakan ang dahon ng Ivy subalit pinigilan ako ng isa sa mga Dwadecus at galit na tinignan ako. Tila naglabas pa siya ng usok sa kaniyang ilong bago nagbigay ng senyas na huwag kong ituloy ang binabalak ko. Hindi na ako nakapagsalita dahil tumakbo siya papalayo upang makahabol sa kaniyang kasamahan.

The path that we are walking was mesmerizing our eyes. Sobrang solid ng structure ng Roots Climber na tila pumasok ako sa pugad ng ibon. Malalaki at matataba ang ugat na nagpaikot-ikot pahaba papunta sa tinatahak namin. It also full of different stone that—

“Sobrang dikit ng bulilit sa’yo.” Napalingon ako kay Prinsesa Gail dahil sa bulong niya. Maging si Aren ay napatitig sa hawak kong Prinsesa.

“Aray! Bakit mo ko siniko?” alburoto niya kay Heinukel Moreen.

“Bakit mo hinahalintulad sa hayop ang Prinsesa ng mga Dwadecus.” Bakas sa mukha ni Heinukel Moreen ang kaba.

“Ano ka ba walang masama sa sinabi ko,” pagtanggol ni Prinsesa Gail sa kaniyang sarili.

“Baka marinig ka ng kalahi niya at maging bato katulad ng mga iyan,” nguso ni Heinukel Moreen sa mga batong nagkalat sa aming paligid.

Lumaki ang mata ni Prinsesa Gail na tila may naintindihan siyang kagimbal-gimbal.

“You mean...”

“See hindi mo napansin?” Umiling si Heinukel Moreen.

“Hindi ko lang narealize ka agad saka sino bang mag-aakala na ang mga batong nakapalibot sa atin ay dating mga buhay na nilalang.” Napangiwi si Heinukel Moreen habang kinakausap siya ni Prinsesa Gail.

Ang sinasabi kasi ni Prinsesa Gail na bulilit ay isang uri ng maliit na isda. Bumalik ang mga mata ko sa Dwadecus na nasa kamay ko. Mahimbing ang kaniyang pag-idlip sa aking bisig na tila ngayon lang nakapagpahinga ng maayos sa loob ng mahabang panahon. Lihim akong dumaing dahil sa pagkirot ng kagat sa aking kamay. Tila may pumapasok na hangin na nagpapasanhi ng hapdi at kirot.

“Okay ka lang?” Agaran akong hinawakan ni Aren sa balikat.

Lihim kong sinulyapan ang iba at lahat sila ay nakatingin sa akin. Unti unti kong naramdaman ang pagbagal ng aking paghinga.

“Meil?”

My eyes started to blurry may naririnig akong nag-uusap na tila nag-aaway na hindi ko maintindihan. Naramdaman kong may umalalay sa akin sa paglalakad. Mabilis ang kaniyang hakbang na mas nakadagdag sa aking pagkahilo.

“S-Saglit,” nahirapan kong wika.

Ilang saglit pa ay nakarating kami sa isang lugar na puno ng naglalakihang bitak na bato sa buong paligid. Huminga ako ng malalim bago pinagmasdan ang kabuuan ng tanawin. Lumipas ang segundo at tinayo ako ni Aren mula sa pagkakaluhod ko sa mga bitak na lupa. Tumingin ako sa kaniya ng pagtataka.

“Ipagpaumanhin mo at hindi kita binalaan kanina. Ang lagusan na dinaanan natin ay puno ng kakaiba at malakas na lason kaya ang sinumang manghamak na tumawid ay mamamatay dahil sa halaman na nagbibigay proteksyon sa aming lahi,” paliwanag ng pinuno.

“Hindi kami naapektuhan dahil wala kaming sugat subalit ikaw ay hindi nakaligtas sapagkat may sugat ka at nasa kamay mo ang prinsesa na mas malakas magpalabas ng lason sa katawan.”

“Ayos lang ako,” sabi ko kay Aren maging sa iba.

“Wala pa tayo sa ligtas na lugar kailangan na nating maglakad,” utos ng pinuno ng mga Dwadecus bago unang tumalikod ng walang pag-aalinlangan. Wala akong nagawa kundi tiisin ang masama kong nararamdaman at sumunod sa kanila.