Küçük yaştan Eroğlu konağında yaşayan Güneşin tek hayali Harun Eroğlu olmuştur yıllarca. Bir gün kader onun yüzüne güler ve bu hayalini gerçek kılar. Eroğlu konağına gelin gider...Ama her şey hayalettiği gibi değildir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç sevmediği halde neden hep değerli olur bırakıp giden ve neden hiç düşünmeden teslim olur kalbin, üstelik o seni hiç sevmemişken. - Pablo Neruda
Bölüm 1.
"Boş zamanlarınızda hep kitap mı okursunuz ?" Diye sordum yatağında uzanır halde pencereden dışarıyı izleyen Berzanı izleyerek.
"Başka ne yapabilirim ki ?"
"Resim çizebilirsiniz "
"Ben senin gibi iyi bir ressam değilim" dediğinde gözlerini camdan çekip yatağın ucunda oturan bana çevirdi.
Anında kaçırdım bakışlarımı.
"Hala resim çiziyor musun ?"
Sorduğu soruya karşılık hafif bir tebessüm yayıldı yüzümde. Ona döndüm tekrar.
"Çiziyorum"
"Küçükken gökyüzünü sarı çizerdin hep"
Yüzümdeki tebessüm gülümsemeye bıraktı yerini."Hala çiziyorum" dedim gözlerimi cama çevirerek "Ben gökyüzünün bir rengi olduğunu düşünmüyorum. Herkesin bir yıldızı olduğuna inandığım gibi ,herkese özgür bir gökyüzünün olduğuna da inanıyorum"
Benim her şeye polyanna gibi cevap verme huyum çoğu kişiyi sinir etsede Berzanın bundan şikayetçi olmadığını biliyordum.
Elimden geldiğince güzel şeylerin olacağına inandırıyordum onu. Ve haksızda olduğumu düşünmüyorum. Bu dünyada mutlu olmak için o kadar bahane varki.
Bana göre.
"Nasıl başarıyorsun ?"
"Neyi Ağam?"
"Bu kadar hayat dolu."Dedi yumuşayan bakışlarıyla beni baştan sona süzerek"Bu kadar neşeli...cıvıl cıvıl" Cümlesi bitince sesli bir iç çekip devam etti "Bu kadar güzel"
Son cümlesini duymamla yutkunarak bilmem kaçıncı kez kaçırdım gözlerimi. Alışık değildim böyle iltifatlara. Garipsiyordum ondan bu tarz cümleler duymayı.
