Küçük yaştan Eroğlu konağında yaşayan Güneşin tek hayali Harun Eroğlu olmuştur yıllarca. Bir gün kader onun yüzüne güler ve bu hayalini gerçek kılar. Eroğlu konağına gelin gider...Ama her şey hayalettiği gibi değildir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌷
Hastaneden geldiğimiz andan itibaren ne gözümdeki yaşlar dinmişti ne ağzımı bıçak açmıştı. Hatasını kabullenmiş ve bir köşeye çekilen bir çocuk gibi kimseyle konuşmadan sessizce odama kapanmıştım.
Annem ve Gümüş hanımın mutluluğu konakla birdi. Hastaneden çıkar çıkmaz bana sarılması, tebrik etmesi canımı daha fazla yakmıştı sadece.
Hazırlıksız yakalandığım bir durumdu ve sorumlusu sadece bendim.
Biz değil,ben .
O yüzden olan bana olmuştu.
Elimi daha belli olmayan karnıma koymuş gözümden akan yaşlar ve aklımdan geçen kara düşüncelerle sadece önümdeki duvarı izliyordum.
Berzan halimi anladığı için beni odaya getirip biraz dinlenmem gerektiğini söyleyerek herkesi çıkarmıştı dışarı. Kimsenin yüzündeki mutluluğu görmek istemiyordum. Kimsenin önünde ağlamak istemiyordum.
Ben daha kendi ayaklarımın üzerinde bile duramıyorken onun sorumluluğunu nasıl alacaktım omzuma. Ve tüm dertlerim yetmezmiş gibi bide bebeğin cinsiyet sorunu vardı.
Gümüşün şerrinden kendimi zor koruyordum.Böyle ağır kurallar altında bebeğimi nasıl kollayacaktım? Okul , sınav,aile sorunları arasında delirmek üzeriyken gelmesi kendi başıma açtığım beladan başka bir şey değildi.
Gözümdeki yaşlar boğazıma kadar ulaşmıştı artık. Elimi karnımdan çekip gözlerimi sildim yeniden ıslanacağını bilmeme rağmen.
Babam fazla düşünen şeytana uyar derdi. O yüzden kendimi toplamaya çalışıp o saçma düşünceyi unutmaya çalışıyordum. Lakin yerimden kıpırdayamıyordum bile.
Nefesimin daraldığını hissettiğim o an kapının tıklanma sesi doldu kulaklarıma.
"Güneşim?" Diye adımı seslendi, ardından benden cevap almadan yavaşça açtı kapıyı.
Siyah pantalon, beyaz gömlekli adam önce başını saldı içeri. Gözleri beni bulduğunda başımla gelmesi için onay verdim.
Benim gibi fazla dağılmamıştı ama yüzünde zerre mutluluk yoktu. Belki de benden saklıyordu.
"Nasılsın?"
Bu saçma soruya karşı burnumu çekerek elimin tersiyle sildim gözlerimi.
"Nasıl olabilirim?"
Cevap vermeden önce biraz daha yaklaşarak yatağıma oturdu. Karnımı saran elimi elleri arasına alırken yaşlı gözlerimi sessizce camdan içeri vuran soğuk sonbahar güneşine çevirdim.
