Küçük yaştan Eroğlu konağında yaşayan Güneşin tek hayali Harun Eroğlu olmuştur yıllarca. Bir gün kader onun yüzüne güler ve bu hayalini gerçek kılar. Eroğlu konağına gelin gider...Ama her şey hayalettiği gibi değildir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte uyanmış,babannemin lezzeti ellerinden kahvaltımızı yaptıktan sonra yola çıkmıştık.
Hava da Güneş olmasada yağmur dinmişti ,o yüzden araba bizi nereye kadar taşırsa o kadar gidecek kalan yoluda mecburen ayakla gidecektik.
Benim halimden şikayetçi bir tarafım olmasada Harunun canı biraz sıkkın gibiydi. Okullar tatil olduğundan ben rahattım lakin onun işleri vardı. Koskocaman şirket, araziler , hepsi ona bakıyordu.
" Eve kadar götürür bu bizi" dediğinde gözlerimi kapanmış telefonumdan çekip önümde oturan adama çevirdim. Her zaman ütülü olan gömleği kırış kırış olmuştu, saçları dağılmış, göz altları kıpkırmızı olmuştu. Her haliyle mükemmel biriydi ama bu doğal hali bambaşkaydı.
" Keşke dün gece çıksaydık. Sizde işlerinizden geri kalmazdınız"
" Gece senin için güzel geçti diye düşünüyordum"
" Elbette güzel geçti dedim" yüzümdeki tebessümü soldurmadan."Ama sizin için sorun oldu"
" Aksine" diye cevapladı mayhoş gözlerini bana çevirerek." Benim içinde farklılık oldu. En azından bir gece erken uyudum"
" Ama rahat uyumadınız"
Olumsuz anlamda salladı başını. "Rahat olmasaydım uyumazdım inan bana"
" Uyudunuz mu?"
" Uyudum" dedi hafifçe gülümseyerek. Gülerken gözleri kısıldı." Hatta rüya bile gördüm"
Sohbeti sürdürmek adına çekinsemde o soruyu sordum. " Ne gördünüz?"
" Seni gördüm"
Ansızın aldığım cevapla büyüdü gözlerim. " Beni mi gördünüz?"
" Gittiğini gördüm"
" Nereye gidiyordum?"
" İstanbul'a"
Yere indirdim büyüyen gözlerimi. Eninde sonunda olacak şeyi mi görmüş?
" İstanbul'a gidecek misin Güneş?"
"İnşallah"
"Gitmek istiyorsun yani?"
" Okumak istiyorum"diye cevap verdim.
Nasıl izah etsem bilmiyordum.İstanbul ve ya başka şehirler hayallerimin başkenti olmadı hiçbir zaman. Memleketimi , doğup büyüdüğüm toprakları seviyordum. Lakin isteklerim rahatımdan önde geliyordu. Annem ve babamın tek umudu bendim. Tabi bu söz kendim içinde geçerliydi. Ayakları yere basan güçlü bir kadın olmayı kafama ben koymuştum.
" Oku Güneş"
Harunun az önceki sesine nisbeten daha kalın çıkan sesine karşı sessizce başımı salladım sadece.
