Küçük yaştan Eroğlu konağında yaşayan Güneşin tek hayali Harun Eroğlu olmuştur yıllarca. Bir gün kader onun yüzüne güler ve bu hayalini gerçek kılar. Eroğlu konağına gelin gider...Ama her şey hayalettiği gibi değildir.
Bu evin varlığından haberdardım ,ama gidip görme hakkına sahip olmamıştım hiçbir zaman.
Diğer konağın aksine burası daha modern ve daha yeniydi. Evlerden uzakta,kafa dinlemek için yapılmıştı sanki.
İçerinin sıcak olmasına rağmen adımlarımı şömineye doğru yönlendirip yüzüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım.
O evden çıkmak uzun zamandır hayalim olmasına rağmen Berzan bakımından o kadar da iyi hissetmiyordum kendimi. O mutlu olmadığı sürece içgüdüsel olarak bende mutlu olamıyordum.
Berzanın kötü olma durumu annesiyle ettiği kavga değildi elbette, zaten kendini tanıdığı günden iyi değildi Gümüş hanımla arası.
O sadece huzurlu ve mutlu bir aile ortamı yaratmaya çalışırken annesinin karısını ve çocuğunu dışlamak Berzan için ağır bir meseleydi.
Benim bebeğimin annesi olarak hissettiğim duygu ve endişelerimi,bir baba olarak Berzanında hissetmesi güzel olduğu kadar zordu.
Onun açısından zordu.
Eğer benim annem benim çocuğumu sevmezse bende Berzan gibi üzülürdüm. Daha cinsiyetini bilmeden Cananın bebeği üzerinden yürümesi açık açık erkek olmazsa bu evde yeri yok demekti.
Allah'ın işini bilmek imkansızdı elbette ama içimden bir sesin onun kız olduğunu haykırıp durmasına karşı çıkamıyordum.
Belki de kız olmasını istiyordum...
Kız olsa Gümüş hanımın bana yaptıklarının on katını ona yapacağını biliyordum, erkekte olsa benim onun üzerinde bir hakkım olmayacaktı.
Daha doğmadan bu hayatta en nefret ettiğim insanlardan birinin ismini vermeye çalışması katlanılır gibi değildi.
Çocuğuma ben bakıp ben terbiye etmeyeceksem anne olmanın ne anlamı vardı ki ?
