Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Annem yine bağırıyordu. Ağlıyordu. Babama isyan ediyordu. “Ben seni sevmekten başka ne yaptım sana?!” diye ağlıyordu. İçim öyle bir acıdı ki. Babam ne mi yaptı peki? Kızıp tokat attı. Gerçekten annemi hiç sevmiyor. Acaba neden o halde evlendi annemle? Soramıyorum da. Ben yokum çünkü. Bu evde ben yokum. Beni görmüyorlar. Hiçbir zaman görmediler. Beni duymazlar da. “Ölüyorum” desem sağır olurlar. Yokum ben. Hiç olmamıştım. Ama annem en azından babam için var. Babam en azından annemi duyuyor. Birbirlerini görüyorlar, konuşuyorlar. Ama ben. Ben yokum işte. Bir gün acaba benim için de annemle babam yok olur mu? Belki ben de onları görmesem, duymasam...Biraz olsun iyi hissederim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
