Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
İnsanlar hep konuşuyor... Hem de bilip bilmeden... Artık gülüp geçiyorum. Başta zoruma gidiyordu ama, artık alıştım. Her şeye alıştığım gibi buna da alıştım. Alışmama rağmen hâlâ anlam veremiyorum. Bir keresinde babam beni çok fena dövmüştü yine. O kadar çok ki. Ben acıdan uyuyamamıştım. O bitik halimle okula gitmiştim. Ne dediler, biliyor musun? "Oğlum bağımlılara dönmüşsün lan," dediler. "Merak etme aramızda, ne kullandın?" dediler. Daha sonrasında başkalarının benim hakkımda söylediklerini duydum. Kenarda köşede konuşuyordular. "Ya onun ne kullandığı belli değil, kesin bir şeyler içiyordur ruh hastası," dediler. Kimsenin aklına bile gelmiyor, değil mi? Hiç kimsenin aklına bu çocuk babasından şiddet gördüğü için bu halde diye bir düşünce gelmiyor. Sorgulamıyorlar da. "Neden böyle acaba?" demiyorlar. Herkes sadece bilip bilmeden konuşmasını biliyor. Keşke insanlar bilmeden insanları böyle yargılamasalar. Ben alıştım da, alışamayanlar var...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
