Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Bugün hocamız dedi ki “Sevgi iyileştirir.” Bir bilsen, öyle canım yandı... Sevgi ne ki günlük? İlaç mı? Eczanelere gitsem, bana sevgi verirler mi? Nerede bulabilirim ben onu? Benim için yok öyle bir ilaç. Ben hiçbir zaman iyileşemeyeceğim. Çünkü kimse sevmiyor beni, biliyorum. Görüyorum. Farkındayım. Hiç kimse istemiyor etrafında. Arkadaşım da yok benim. Tek bir arkadaşım yok günlük. Güvenebileceğim kimse yok bu hayatta. Bu yüzden ben sanırım hiçbir zaman iyileşemem. Böyle böyle, yavaş yavaş, ölüp gideceğim işte. Her geçen gün biraz daha ölüyorum. Biraz daha düşüyorum. Ben artık ayağa kalkmakta o kadar zorlanıyorum ki günlük. Bir darbe daha alırsam, yere çakılı kalırım gibi geliyor. Bu sefer kalkamam gibi. İnsanın tek başına ayağa kalkması bir süre sonra çok zorlaşıyor ve kalkamıyorsun işte. Kalıyorsun öyle. Ve o an tek yaptığın şey, ölene kadar öylece oturup dinlenmek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
