Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Ben aileme hiçbir şey yapmadım. Gerçekten onlara hiçbir kötülüğüm dokunmadı. Ben onlardan sadece sevgi istedim bu hayatta. Vermediler. Bu da yetmezmiş gibi benden çoğu şeyi aldılar. Çocukluğumu aldılar benden. Mutluluk duygusunu aldılar. Hayallerimi aldılar benden. Gülüşümü çaldılar. Sanki onlarda olmadığı için, bende de olmaması gerekiyormuş gibi. Hani küçükken kıskanç çocuklar olur ya. Kendisinin oyuncak arabası yok diye, oyuncak arabası olan çocuğun gizlice oyuncak arabasını çalar. Öyle bir şey işte. Ailem benim neyimi kıskanıyor, anlamıyorum. Yaşayamadıkları ne varsa, ben de yaşamayayım istiyorlar. Zaten yaşamıyorum ki ben. Artık yaşadığımı hissetmiyorum. Almadıkları bir canım kaldı. Ruhumu bile söküp aldılar benden. Canımı da alsınlar da, huzur bulsunlar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
