Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Küçük bir kız çocuğu gördüm bugün. Annesiyle babası kavga ediyor diye ağlayan. İzledim onları. Annesi ve babası kızın ağladığını görünce hemen onu fark ettiler. Güzel güzel konuştular. Sarıldılar. Öptüler. Özür dilediler. Bir daha yapmayacaklarını söylediler. Yeterdi bana, biliyor musun günlük? Sadece beni fark edip “özür dileriz” demeleri yeterdi bana. Hatta özür dilemeseler de olur. Pişmanlıklarını görmek yeterdi bana. Neden günlük? Neden ne olursa olsun fark edilmiyorum ben? Neden hiç sevmiyorlar beni? Ben ne yaptım ki onlara? Sadece beni sevsinler istedim. Ben başka bir şey istemedim ki. Ne pahalı oyuncaklar, ne geziler. Aile olabilelim istedim. Çok mu şey? Ama yok günlük. Ne yapsam da faydası yok. Sevdiremem zorla kendimi onlara. Yapamam. Sevmesinler artık. Gerçekten istemiyorum. Alıştım günlük. Buna da alıştım. Sırf annemle babama inat ben kendi çocuğumu çok seveceğim günlük. Söz sana. Çok seveceğim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
