Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Başım ağrıyor. Uyuyamıyorum artık. Hiçbir yere sığamıyorum. Kaçacak bir yerim yok. Ne yapacağım ben günlük? Nasıl kurtulacağım bu durumdan? İnsan kendisini yalnız hisseder de, bu kadar mı yalnız hisseder? Kalabalığın içinde çok yalnızım ben. Keşke sığınabileceğim tek bir insan olsaydı. Beni anlayabilecek tek bir insan. Belki o zaman omuzlarımdaki yükler artık beni ezmezdi. Hafiflerdi bu yük. Çok yoruldum. Çok acıyor içim. Kanıyorum sürekli. Hem içten, hem dıştan. Öldürmeyeceksen Allah’ım... Neden bu kadar acı çekmeme izin veriyorsun?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
