Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Okulda dalga geçtiler benimle. Canım yandı. Çok kötü oldum. Belli etmemeye çalıştım. Sonra piç kurusu geçti karşıma. “Noldu lan, üzüldün mü?” dedi. Okulda ilk kez kendimi tutamayıp birisine saldırdım. Canına okudum resmen. Zor ayırdılar. Öğretmen babama şikayet etti. Ama rahatladım. Yemin ederim rahatladım. Çünkü hak etmişti. Fazlasıyla hak etmişti hem de. Belki artık birilerinin travmalarıyla alay etmenin ne kadar kötü bir şey olduğunu ve onun sonunu getirebileceğini biraz olsun anlar. Bu arada günlük. Merak etme, canım yanıyor, ama geçecek. Babam için ilk kez bugün görünmez olmayı bıraktım. Gördü beni. Halime baksana. Odaya kilitledi bir de, ama ben yalnız değilim ki. Sen varsın günlük. Canım yanmıyor günlük. Artık hissizleştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
