Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Tüm bu zorlukların üstesinden nasıl geleceğimi bilmiyorum artık ben. Savaşmasına savaşıyorum da, gücüm tükeniyormuş gibi hissediyorum. Yetmeyecekmiş gibi. Bir çocuk, anne ve babasıyla olan savaşını kazanabilir mi ki? Benim buna hiç inancım yok ama, yine de deniyorum işte. Çabalıyorum. Ya bir gün her şey çok güzel olur, öyle kurtulurum. Ya da ölürüm. Ve bence ölüm de bir kurtuluş yolu. Sonucu ne olursa olsun, anne ve babamdan kurtulmak istiyorum. Çektirdiği acılardan. Yaşattıklarından. Sırtımdaki şu kemer izlerinden. Hepsinden kurtulmak istiyorum. Çünkü hepsi acı veriyor. Gücümü tüketiyor. Bana ölümü sevdiriyor...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
