අවසන් සටන🍃~ ᵒⁿᵍᵒⁱⁿᵍ

~ නවවෙනි පරිච්ඡේදය ~

විනාඩි කීපයක දුරකින් තිබ්බ තේව්ගෙ ගෙදර දැක්ක සේමියට හිතුනෙ මෙච්චරයි.

කෝටිපති වය්‍යාපාරිකනෙ..

පුහ් හොර සල්ලි කන ඩ්‍රග්ස් විකුණන මහලොකුවට බිස්නස්මන් කාඩ් එක ගහන් හොටෙල් වගේ ගෙවල් වල ඩීසන්ව ඉන්න දගලන හිතක් පපුවක් නැති බ#ලො.

"මේ ගේට් එක ඇරපන් හු#තො."

තේව්ගෙ හත්මුතු පරම්පරාවෙ කිරිකෑමුත්තගෙ ඉදන් හිතින් බනින ගමන් හිටපු සේමිය ඔලුව උස්සලා බැලුවෙ බැන්නෙ මොකාටද කියලා.

"චූටි බේබි. ..මේ..."

"කටවහපන් උබේ මගුල් අහන්න වෙලාවක් නෑ මේ ගේට් එක ඇරපන්."

පව් දෙයියනේ දෙකට තුනට නැවිලා බිම බලන් බයවෙලා ඉන්න මනුස්සයා දිහා මන් බැලුවෙ නොසෑහෙන්න ලොකු වේදනාවකින්.
ඒත් කාගෙහරි තාත්තා කෙනෙක් වෙන්න ඇතිනෙ.තාත්තා කිව්වත් එක්කම මට මතක් වුනේ අප්පච්චිව ...අප්පච්චි ත් සිකුරුටි කෙනෙක් නේද?එතකොට මගෙ අප්පච්චිත් මේ වගේ කුණු කතා අහනවා ඇතිනේද...
අනේ මගෙ අප්පච්චි ... මොන තරම් දුකක් දැනෙනවා ඇද්ද ඒ හිතටත්...
මට සමාවෙන්න අප්පච්චි ...උබේ පුතාට සමාවෙයන් අප්පච්චි ...

ඇස් වලට උනපු කදුලු කම්මුල් පිහදගෙනම ගලන් යද්දී බයික් එක නවත්තපු තේව් හෙල්මට් එකත් ගලවලා හැරිලා බැලුවෙ සේමිය දිහා.

"බැහැපන්."

"මන්.."

"උබට බහින්නනෙ බැරි දැන් හිටපන්."

බයික් එකෙන් බැස්ස තේව් සේමියගෙ අතේ මැණික් කටුව ගාවින් අල්ලලා ඇදලා අරන් අතාරින්නැතුව සේමියව ඇදන් ගියේ ගෙදර නෑ වලව්ව ඇතුලට.

ඒත් සේමියගෙ වෙලාව එච්චරම නරක නෑ.

"යුගාර්ය්‍ය...ඔහොම නැවතියන්.."

ටයි කෝට් දාන් ෆුට් ඔෆිස් කිට් එකට බැහැලා හිටපු අවුරුදු තිහක් වගේ කියන්න පුළුවන් මනුස්සයෙක් කෑ ගහපු පාර සේමිය පොඩ්ඩක් ගැස්සුනත් තේව් නවතින්නැතුව යන්න ගියේ ඒ කටහඩ තබේකට ගනන් නොගෙන.

"යුගාර්ය්‍ය.."

ඒ පාර නම් නැවතුනා.
නිකන් නෙවේ දත් මිටිත් කනගමන්.
ඒව් මුන් ඔක්කොම තිරිසන්නු..