My favorite traitor

PROLOGUE

Napatingin ako sa paligid, we're in a bar. At ang mga kasama ko ay busy sa mga kagaguhan nila.

I am with my classmate. 

And nahiya lang talaga ako kaya ako sumama rito. I am wishing nga na sana hindi ako payagan nila mommy, I just can't say no, nakakahiya last night nalang namin magkakasama, because we're graduates.

I can say that this is our farewell party.

For real, I didn't enjoy this things. Mas gusto ko pang mag-beach kesa rito.

I really hate alcohol.

Inayos ko muna ang ribbon ko then, tumayo na ako para lumabas muna at magpahangin.

Naupo nalang ako sa pwedeng maupuan. Napayakap ako sa sarili ko nang maramdaman ko ang lamig ng hangin.

I can't even believe na tapos na ako mag-aral. Ano nalang ang gagawin ko nito.

My parents can provide for me, kahit nga hindi ako magtrabaho, may perang pumapasok saakin.

But still, gusto kong mamuhay ng normal. Unlike this, my Kuya is a famous artist, may band sila, and hindi naman ako masyadong kilala ng mga tao, and I am glad kuya didn't involved me in that situation.

Ang gulo gulo sa industry niya.

That's why nagpapaalam na rin ako sakanila na bubukod na ako when I found a work.

I want to be independent.

“Suffocated?”

Napabaling ako nang marinig ko iyon. I saw a man, and he is in my kuya's age.

They say don't talk to strangers, but they didn't tell na bawal sagutin.

“Boring sa loob,” sagot ko rito.

“And it is too loud, I just can't,” I added and looked at him, then I just realized na, he have a blue eyes, that gives him his innocence.

He is looking at somewhere kaya hinayaan ko nalang.

“It's a club, what are you expecting?” kibit balikat na saad nito at humarap sa akin.

“Can you buy me Icecream?” I asked him instead.

“Mukha ba akong utusan?” tanong nito.

“No, I am just asking, if you can,” balik na tanong ko rito. Hindi naman na ako umasang ibibili ako nito. Sino ba naman ako para ibili, ngi Hindi ko nga siya kilala.

“Madam ba kita para bilhan?” tanong nito.

Napataas naman ang isang kilay ko nang tumayo ito at inabot saakin ang kamay niya.

“I'll walk with you, let's buy,” saad nito.

Napangiti naman ako at kinuha ang kamay niya.

“Hindi ka naman siguro kidnapper,” ani ko rito nang makatayo ako.

“If you want to, I can,” saad nito at naglakad na.

Naglakad naman na ako kasabay nito. I don't know what's on my mind, bakit ako sumama sa lalaking 'to.

Lagot ako kay Kuya if he knew about this.

...

“What flavour?” tanong nito.

“Strawberry, please,” saad ko rito at siya na ang kumuha nang icecream ko.

“Thankies,” nakangiting sambit ko rito nang abutan niya ako.

“Ikaw, ayaw mo?” tanong ko sa kaniya.

“I don't like sweets,” ani nito at naglakad na sa cashier. Nagkibit balikat nalang ako rito at sumunod sa kaniya.

Well, unlike him, I love sweets.

Ilalabas ko na sana ang wallet ko nang maglabas ito ng card.

“I have cash,” ani ko rito pero inabot pa rin niya ang card niya, kaya napairap ako rito.

He just shrugged, kaya lumabas nalang ako para doon kainin ang icecream ko.

Buti nalang masarap 'to.

“Miss, tara na, mag-isa ka lang diyan,” napaangat ang tingin ko nang marinig ko iyon.

“I am with my icecream,” bulong ko sa sarili ko at hindi ito binabalingan.

Narinig ko na ang yabag nitong papalapit sa akin, kaya hindi ko maiwasang kabahan.

“What?” narinig ko naman ulit ang lalaking sumama saakin kanina na nasa tabi ko na.

Nakahinga naman ako ng maluwag dahil dito, kalmado lang ako but I am always nervous.

“Makikipagkilala lang,” at mas lumapit pa ang boses nito na konti nalang nasa tabi ko na.

“Hindi bali na, mauna na ako,” paalam nito at doon lang ako nagkalakas ng loob na harapin ito.

“Thank you,” ani ko rito.

“I thought you'll talk to him,” ani nito saakin.

“Why should I? Don't talk to strangers nga raw hindi ba?” I asked him back.

“I am also a stranger,” paalala nito na tila ang ibig sabihin niya ay normal lang saakin ang makipag-usap sa mga Hindi ko kakilala.

“You didn't talk to me like that,” sagot ko rito.

“Can you hold my icecream?” I asked him dahil medyo lumuwag ang ribbon ko.

“Why?” kunot noong tanong nito.

“I will just fix my hair.”

“Let me,” saad nito.

“You're a stranger, you can't,” kibit balikat na saad ko rito na ikinangiti naman niya sabay abot nang icecream ko.

“Your hair is more important to your food,” wika nito.

Natapos ko naman na ang pag-aayos sa buhok ko at kinuha ko na ang icecream ko sakaniya.

“Obviously, yeah.”

“I'll answer a stranger, but I won't let them touch my hair.”