"Sevgilim ben gel-" derken İnanç'ı öpen bir Aleda görmeyi beklemiyordum. Önce acaba doğru mu anlamadım diye bir düşündüm ama daha sonra Aleda'nın sesini duydum. İnanç'ı öptükten sonra "O kız seni hak etmiyor sen beni hak ediyorsun." diyince benim şalterler attı. Direk kızın üstüne atladım ve saçlarını tüm gücümle çektim. Bir yandan da bağırıyordum. "Pis yelloz gören de iyi sanır aslında ne mal olduğunu anlamalıydım! Hata bende ." Tepem gittikçe atıyor attıkça daha çok saç çekiyordum. Yine de sinirim yatışmıyordu. En son İnanç aramıza girdi ve ayırmaya çalıştı. Ama sinirden gözüm kararmıştı. Aleda ise kurtulma yolunu kaçmakta bulmuş olmalı ki kaçtı. Bu sırada İnanç da bana sarılarak beni durdurdu. Yüzüne baktım ve,
"Sen bunu önceden biliyor muydun? Cevap ver bana!"
"Sakin olur musun yavrum? Benim gözüm hiçbir zaman senden başkasını görmez. Asla fark etmedim fark etsem onunla iletişimimi keserdim bana inan. Seni seviyorum ben kalbimin en derini bunu unutma." dedi ve bana en içten şekilde sarıldı. Kollarımı boynuna sardım ve gülümseyip yanaklarımı öpücüklere boğdu. Daha sonra bana yerini gösterdi.
"Kraliçem benden bir şey ister misin? Geç otur şöyle buraya yayılabilecek tek kadınsın çok şanslısın." Oturdum ve gelirken planladığım şeyi yaptım. Çantamdan çerçevelettiğim ikimizin fotoğrafını çıkardım ve masanın en göz önünde olan kısmına özenle yerleştirdim. "Şimdi daha güzel oldu odan." "Kraliçemin gelişi bile odamı büyülemiş baksana." Gerçekten çok seviyorum ULAN diye bağırsam garip karşılar mı acaba?
"Aşkım ben eve mi gitsem ha ne dersin? Hem iyi bir gün değildi bence."
"Saçmalama hem benim günümde pek iyi değildi ama bak seni görünce hepsi birden geçti. Hem akşam sana bir sürprizim var. Akşam sizi alabilir miyim hanımefendi?"
"Tabi ki beyefendi ama izin verirseniz akşam için gidip hazırlanmalıyım."
"Güzelim rahat giyin." dedi ve göz kırptı.
***
Üstüme bir eşofman takımı giymiştim ve çıkmaya hazırdım. İnanç beni bekliyordu. Hızlıca aşağı indim. Birlikte bir bahçeye geldik. Tek bir piknik masası ve üzerinde bir sokak lambası vardı. Denizin yanında aşırı güzel bir yerdi. Burada ne yapacağımızı çok merak etmiştim. Diye düşünürken beni belimden hafifçe ittirdi ve oturmamı sağladı. Sonra çantasından bir defter çıkardı ve bir sayfa açıp okumaya başladı.
Kalbim işini bıraktı seni görünce Sadece sana çarpıyordu Ne beni umursuyor Ne de düşünüyordu
Sadece sen vardın Aklımda ve kalbimde Çıkmadın ne kadar denesem de Sonunda kabullendim
Sen oraya yerleşmiş Ve çıkmayacak yegane sahipsin.
***
O bana şiir okudukça duygulanıyordum. Çocukken yazdıklarında hep bir acı vardı. Ama bu acının nedeni ne diye soramıyordum .En son dayanamayıp sordum ve bana hikayesini anlattı. İlk kez gelecekteki mesleğimden nefret ettim. Birbirimize sımsıkı sarıldık ve sonra beni evime bıraktı. Bu gece yalnız olmasını istemiyordum. Onu evime davet ettim. Kabul edince odamda dizlerime başını yatırdı ve uyuyakaldı. Gerçekten bu konuşma onu etkilemişti, psikolojisini mahvetmişti. Yaşadıklarını ve çocukluğunu düşününce benim bile gözlerim doluyordu. Öylece bütün gece uyuduk.
***
Sabah kalktığımda telefonuma bir mesaj geldi. Korktuğum günlerden biri yaklaşıyordu. Hissediyordum. Geçmişim beni yıkıp geçecekti.
Feride Gökse: Baban yarın sana tatlı bir ziyaret yapacakmış duyduğuma göre. Eminim çok sevineceksin. Umarım şanslısındır. Günaydın kızım...
Yorum yapıp oylar mısınız? Okuduğunuz için teşekkürler bugünkü ikinci bölümdü bu bölüm bitti ama ben de bittim. Umutlu günler dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
