Kalp Falı (TAMAMLANDI)

Umut

İnanç Karaduman

Kalp sesleri kesildi. Biplemeler gelmiyordu. Kalp sancım arttıkça arttı. Poyraz yere doğru çöktü ve ağlamaya başladı. Daha fazla dayanamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Meltem de çığlık atarak ağlıyordu. Odadan son kez Derin'i gördüm o kapalı göz kapaklarına ezberlercesine baktım ve odada duramayıp dışarı attım kendimi.

Hastane koridorunda yere çöktüm ve bağırarak ağladım. İçim yanıyordu. Ben niye ömrüm boyunca sevdiklerimi kaybediyordum? Ben ne yapmıştım ki böyle bir ceza almıştım. Düşündükçe ağlamam artıyordu. Derin, güzeller güzelim, beni neden bu cani dünyada bıraktın? Ben niye yalnızlığa mahkumdum.

Derin Arslan

Bir beyaz ışık beni çağırıyordu. Merakla yaklaşmaya başladım. Yaklaştıkça İnanç'ın sesi azalıyordu. Uzun süredir mahrum olduğum ses benden gidiyordu. Geri dönmek için çok çabaladım. Bütün gücümün son damlasına kadar denedim. Sonunda İnanç'ın sesine geliyordum. Sonunda yaklaşmıştım. İnanç'ı görünce kollarına atladım. İnanç saçlarımı öpüyordu ama dokunuşlarını hissetmiyordum. Beni öpmeye yaklaşıyorken beyaz ışık birden yok oldu.

İnanç Karaduman

Yanıma bir kız çöktü. Bana iyi misiniz sordu ama algılarım kapanmıştı. Duymuyordum." Beyefendi ben burada hemşireyim adım Çimen izin verirseniz yardım edeyim." Yine cevap vermedim. Sonrasında Mert sevinçle üzerime atladı. "LAN siktir gittttt.!" Ağlayarak konuşmak çok zordu sesim titriyordu. Mert gülüyordu ama yanakları ıslaktı sonra bağırdı. "Uyandı lan uyandı! Gözlerini açtı Derin!" Gözlerim anında açıldı. "Ge-ger-çek mi bu?" Ayağa fırladım ve koşarak odasına daldım.

Derin Arslan

Başımda koca bir ağrıyla uyandım. Ne olmuştu bana? Gözlerimi açtığımda kafamda kocaman bir lamba vardı. Gözlerimi tam açık tutamıyordum. Ama gördüğüm şey herkes kafamda toplanmıştı. İnanç neden ağlamıştı? Elimi zorlukla hareket ettirdim ve İnanç'ın yanağındaki yaşı sildim. Ben silince daha çok ağladı. Dayanamadım onun ağlamasına canımdan can gitti. Abime baktım o da ağlıyordu. Niye herkes ağlıyordu? Merakla zar zor konuşarak sordum: "Niye ağlıyorsunuz? Biri mi öldü?" Çünkü Polat'ın bile göz yaşı akıtması normal değildi. Bana öyle bir baktılar ki korkudan ölüyordum.

Mert sonunda suskunluğu kesti ve: " Biz kız öldü diye canımızı verelim o gelsin bize ölen mi var desin oh ne ala." İnanç hemen atladı. "Sevgilim, kalbimin en derini iyi misin bir tanem?" Yine zorlukla "İyiyim sevgilim." dedim ve sarıldım.

Daha sonra herkese tek tek sarıldım. Sıra Mert'e gelince Mert az daha belim kırılıyordu. İnanç fark etti ve gözleriyle Mert'e işaret yaptı. Mert hemen özür diledi: " Özür dilerim yenge bizi çok korkuttun. Kaç yıldır polisim böyle korkular yaşamamıştım." Onun lafına acılı ama güzel bir tebessümle karşılık verdim.

Oturmaktan canım sıkılmıştı ve akşam olmuştu. İnanç hemen yanıma geldi. Ona "Yanıma yatar mısın?" diye sordum. O ise yanaklarımdan öptü ve daha sonra yanıma uzandı. Abim ise bu halimize baktı sonra bana dolan gözlerle baktı ve uykuya daldı. Ben de o en huzurlu uykuma devam ettim. Sabah biz İnanç ile yatarken Mert içeri kahvaltıyla girdi. İnanç hemen elinden aldı ve bana yedirmeye çalıştı. Ama ben "Önce sen ye ben burda kaç gündür buradayım bilmiyorum. Sen kesin ağzına bir lokma sürmedin. Şu haline baksana bir. Sen benim sevgilimsin yemelisin yoksa bakamamış sevgilisine derler. Bak kızıcam ye şunu." Kahkaha attı. "Demek ki kraliçem iyileşmiş." Sonra beni yine öpücüklere boğdu. Bende onun ağzına kahvaltıdan tıktım. Abimde koltuktan bizi gülerek izliyordu. Sonra Meltem ve Polat birlikte içeri girdi. Şuan çok huzurluydum.

Okuduğunuz için teşekkürler. Bölüm nasıldı??? Ters köşe çok iyiydi bence ama keşke ilk paragrafı bir önceki bölüme koysaydım. Umutlu günler dilerim.