Kalp Falı (TAMAMLANDI)

Yaralı Prens

İnanç Karaduman
Derin bana çarptığında onun yüzüne bile bakmamıştım. Sinirliydim ne zaman sinirli olsam hiçbir şeyi duyamayacak duruma gelirdim algılarım kapanırdı. Emniyette dosyasını gördüğümde pilot olacağını gördüm.Pilotluk içimde kanayan bir yaraydı.

5 Aralık 2005
5 yaşında küçük bir çocuktum. Babam pilottu ve bu beni aşırı mutlu ediyordu. Ta ki uçurduğu uçak bakımsızlıktan dolayı düşene kadar. Annemin telefonunun ısrarla çaldığını hatırlıyorum ve açtığında yere çöküp ağladığını. Yanına gidip ona sarılmış "Annecim ne oldu?"diye sormuştum. O ise cevap veremeyecek durumdaydı tek yaptığı beni kollarıyla sarmak ve saçlarımı öpmek oldu.

15 Aralık 2005
Annem her gün ağlıyor ve bana sarılıyordu. Tek tesellisi bendim ama benimle bile artık fazla ilgilenemiyordu. Yataktan zar zor çıkıyordu. Onu çok seviyor ve haline üzülüyordum. Beni bırakmasından deli gibi korkuyordum. Sabahleyin babamın mezarına gidiyor akşama kadar orada duruyordu. Akşamları ise eve gelip bana sarılıp uyuyordu. Benimle teyzem ve dedem ilgileniyordu. Annem doktordu izinleri bitmişti ama istifasını verdi. Her ne kadar teyzem çalışmasına ikna etmeye çalışsada işe yaramadı.

25 Aralık 2005
Annem daha da kötüye gitmeye başlamıştı babamın acısını yaşayamamıştım. Aklım yetmiyordu daha ama annem gittikçe kötüleşiyor ve ben bir şey yapamıyordum. Sorularıma cevap vermiyor sadece sarılıyordu. Onu üzmemek için her şeyi yapıyordum. Benden vazgeçmesini istemiyordum.

Ama korktuğum gün gelmişti annem bir gece mezarlıktan geri gelmedi. Biz de teyzemle birlikte merak ettik ve mezarlığa yürümeye başladık. Mezarlıkta annem babamın mezarının önünde babamla konuşuyordu: "Melih sensiz yapamıyorum nolur beni affet oğlumu çok seviyorum ama dayanamıyorum. Hayat sensiz çok anlamsız. Nolur affet beni. Sensiz yaşamak zehir içmeye benziyor. Oğlumuzu her kokladığımda senin kokunu alıyorum. Bu benim için en değerli hediyen ama bana yetmiyor. Özür dilerim oğlum ve özür dilerim aşkım." Konuşurken göz yaşları akıyor dudakları titriyordu. Sonra cebinden bir bıçak çıkardı ve "Oğlum seni seviyorum beni affet" diyerek kalbine sapladı. Yanına doğru koştuğumda ağlamaya başladım. Annem bana bakıp bir damla göz yaşı akıttı ve gözleri simsiyah oldu. Dudaklarını hareket ettirmeye çalışarak adımı söyledi. Son kelimesi benim adım oldu. Ambulansı çağırdığımızda çok geç olmuştu ne annem bu hayattaydı ne de babam. Bütün ümitlerimi kaybetmiştim. Dedem ve teyzemle yaşayan yetim ve öksüz bir çocuk olarak hayatıma devam ettim.

Kendimi suçlu hissediyordum. Annem benim kokumu almaya dayanamıyor muydu yoksa ben ona babamı mı hatırlatıyordum. Ortaokulda düşündüğüm tek şey buydu ve yanıt bulamamıştım. Kendimi şiir yazmaya adadım lisede. Sürekli geceleri şiir yazıyordum. Küçük bir defterim ama büyük korkularım vardı.

14 Nisan 2015
Lise bire gidiyordum. Eve geldim ve şiir yazmaya başladım. Şiirlerinin hepsi acıyı anlatıyordu. Çünkü hayatımda acıdan başka bir şey yoktu. Sabah kalktığımda teyzemin odasına gittim ama teyzeme seslendiğimde gözlerini açmadı zaten erken bir vakitti çok zorlamayıp ben de yanına uzandım. Öğlen olduğunda uyandım teyzem yine gözünü açmamış aynı şekilde duruyordu. Koşa koşa dedemi çağırdım. Dedem geldiğinde ambulans çağırdık ve o gün de teyzemi kaybettim. Gece vakti kalp krizi geçirmişti. Hayatta kalan tek yakınım dedemdi artık tek o vardı.

Beni dedem büyütmüştü. Annem benim yüzümden mi ölmüştü o soru hala aklımdaydı. Annemin o halini asla kafamdan çıkaramadım. Bazı geceler kabusla uyandım ama sarılabileceğim kimsem yoktu. Dedem geceleğin rahatsız edilmek istemezdi. Ben de yastığıma sarılıp sabaha kadar şiir yazardım. Polis olma fikri ise birden aklımda belirmişti. Hiç düşünmemiş ve polis olmuştum. Sebebi yoktu ya da kader öyle istemişti.

Derin'in okulunu duyunca unutmaya çalıştığım bütün gerçekler aklıma vurdu. Bir nevi tsunami yaşamıştım. Bütün o görüntüler bir bir kafamda canlanmaya film şeridi gibi kendini tekrarlamaya başladı. Gece uyuyamayıp şiir yazdım uzun bir süreden sonra.

Bu bölüm benim en etkilendiğim bölüm oldu daha önce de birkaç kitap yazma deneyimim olmuştu. Hatta dram kitabı bile yazmıştım. Ama bu beni derinden etkiledi. Kalbim acıdı yazarken İnanç ile empati kurduğumda içim acıdı. Özellikle o yaşta olduğunu düşünürsek... Umarım beğenirsiniz ki benim içime sindi bu bölüm.

Okuduğunuz için teşekkür ederim ;) Bölümü oylarsanız çok sevinirim.İyi ve umutlu günler dilerim.