On yedi sene sonra sil baştan yazılan bir hayat.
"Ben... kendi ailemi tanımak istiyorum." söylemek istediklerimi söylemenin verdiği rahatlık ile derin bir nefes verdim. Bakışlarımı yerden kaldırmaya birileri ile gözgöze gelmeye çekiniyorum.
Yine de...
"Kopya ne yazayım?" Salih'e vereceğim en mantıklı cevabı "Telefonla gir, kağıt yetmez." Verdim.
"Tamam."
Soruların cevaplarını hızlı hızlı geçirdiğimde kalemlerimi kalem kutuma koymuş sıranın altındaki telefonu alıp sıranın altından telefon ile oyalanmaya başlamıştım.
Bir süre sosyal medya hesaplarımda dolaştığımda whatsappa girmiş arşivdeki sohbetlerden mesaj gelip gelmediğini kontrol etmiştim.
gençler birliği
Ardıç: akşam bizdesiniz @demir @güney
Güney: ok
Demir: işlerim var
Ardıç; hmm ok
Armin:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sezgin: senin ödevler niye bitmiyor
Armin: her şeyi teslim haftasına bıraktığım için
Ardıç: tatil geliyor
Ardıç: st moritz bizi bekler
Armin: gidicek miyiz
Ardıç: sus evet
Armin: bir şey demedim
Fatih: ilk hafta dedemlerdeyiz
Fatih: ona göre yapın planınızı
Ardıç: tamam
Armin: sohbetiniz akmıyor abi akmıyor
Sezgin: siktir git o zaman
Armin: giderim bak
Fatih: @özge ben gelicem çıkışta seni almaya
Siz: tamamdırr
Son mesaja cevap verdiğimde dersin bitimine beş dakika kaldığını görmüş telefonu kapatıp üzerimdeki siyah sweatin kanguru cebine koymuştum.
Sıramın üzerindeki kitapları çantama koyup kalem kutumdan uçlu kalem, uç kutusu ve silgi çıkarttım.
Kalem kutumu da çantama koyduğumda sınava gitmek için tamamen hazırdım.
