YANLIŞ KOMUTAN | Texting

🧚 44 🧚 FİNAL

Bir gün otururken eğlencesine yazmak isteyip başına geçtiğim, her moral bozukluğumda buraya gelip yazdığım bölümleri ve yapılan yorumları okuyarak geçirdiğim zamanların sonuna gelmiş olmak biraz buruk ama yine de mutluyum. Çünkü başlarken Tahir ve Melis'in bu kadar sevileceğini ne yalan söyleyeyim o kadar da beklemiyordum ama gelen her yorum öyle güzel ki hepinizi yiyesim geliyor. 

Anladığınız üzere çok veda konuşması yapabilen bir insan değilim ben ama bu kitabımdan tanıyıp seveniniz varsa diğer kitaplarımda da ağırlamak isterim pek muhterem sizleri jsnvfdkjn

Azcık sizlere trip atmış olabilirim ama genel anlamda okurun isteklerine göre bölüm yazıyorum ya da yazmaya çalışıyorum diyelim. Kitabı çok uzatma taraftarı değilimdir genelde, ben tadında kalmasını savunurum her zaman ve bu bölümle beraber maratonumuzu tamamlamış oluyoruz. 

Bölüm zaten hazırdı ama 800.000 olmamızın şerefine erişip iki mutluluğu aynı anda paylaşmak istediğim için bekledim. KIZ ŞAKA MAKA KAÇ BİN OLMUŞUUUZZZ JSDNCKSJZDNCK 

Keyifli okumalar peri kızlarım mutluluk her zaman sizlerle olsun.

🧚

Duyduğum kelimelerle beynimden vurulmuşçasına olduğum yere çökmemin üzerine ne kadar zaman geçti nasıl buraya geldim kim getirdi asla anlayamadığım bir süre zarfından sonra kendimi hastanede ameliyathanenin önünde beklerken buldum. Kalbim korkuyla atıyor her an çıkıp bana kötü bir şey diyecekler diye ödüm kopuyordu ama dilimden "Allah'ım lütfen." dışında bir cümle dahi çıkmıyordu. 

Neye yalvarıyorum onu bile bilmiyordum tek bildiğim Tahir'imin bir an önce kollarımın arasında olmasını istediğim. Onca ay bekleyip sonunda yaralandığını duymak içimde tarifsiz bir korkuya sebep oluyordu. Uzun bir beklemenin ardın içeriden çıkan doktorla beraber etrafını sardı herkes ama ben yerimden bile kımıldayamadım duyacaklarımın endişesinden. 

Babamın yakın arkadaşı olan İhsan amca bana şefkatle bakarken ben hala bir köşede sessiz sessiz göz yaşı döküyordum. "Zorlu bir ameliyattı ama damat bey çok şükür inatçı çıktı. Ameliyat oldukça başarılı geçti. Önümüzde ki yirmi dört saat yoğun bakımda müşaade altında tutacağız ardından duruma göre normal odaya alınacak. Çok geçmiş olsun." Sözleriyle birlikte herkes bayram sevinci yaparcasına birbirine sarılıp gülerek dua ederken yanıma gelen annem sessizce bana sarıldı sadece. 

Öyle korku doluydum ki duyduğum güzel habere bile gülememiştim ama kalbimde ki acının hafiflediğinin farkındaydım. Tepkilerim donmuştu sanki en ufak bir şey yapamıyordum. Kapıdan çıkarılan Tahir ile birlikte oturduğum yerden fırladığımda bana asla dokunma izni vermediler ama sargılı bedeni ve ağzında ki solunum cihazıyla birlikte zaten elimi bile uzatamadım zarar veririm korkusuyla. 

Peşinden yoğun bakıma gitmiştik ve ben hemen camekan kısmın oraya oturmuştum tekrar beklemek için. Kim ne diyordu bilmiyorum gelen gidenler oluyordu ama umurumda bile değildi. Ben başımı cama yaslamış sadece sevdiğim adamın kalp atışlarını gösteren monitöre sabitlemiştim bakışlarımı. En ufak aksilikte ondan önce benim kalbim duracaktı çünkü. 

Beni göndermek isteyenleri de kulak ardı ettiğimde sonunda herkes gitmişti ve sadece ben kalmıştım. Tahir'in silah arkadaşı Sinan kalmıştı birde. Annesi yoktu sevdiğimin olsaydı evladını bırakıp gidemezdi ama Nazlı hanım ameliyattan sonra kocasını da ikna edip götürmüştü buradan yorgunum diyerek. Kendi ailem yanımda kalmak istese de onların beni darlamalarındansa gitmeleri daha iyi geleceği için gitmelerini söylemiştim. Sinan ise benim gibi kimse ile muhatap olmadan oturmuştu karşıma. 

Uzunca süren sessizliğin ardından "Görev boyunca senden bahsediyordu." diyerek Sinan konuştuğunda bakışlarımı yine de ona çevirmedim. O da bana bakmıyordu zaten. "Neler yaptığını merak ediyordu, böyle bir zamanda seni tek bırakmak zorunda kaldığı için canının sıkıldığını söylüyordu." dediğinde yeni duran göz yaşlarım akmaya başladı.