Banshee'nin Göz Yaşları -Mystic Falls'da Banshee-

-27. Bölüm-

𝓢𝓬𝓪𝓻𝓵𝓮𝓽𝓽 𝓖𝔀𝓮𝓷𝓭𝓸𝓵𝔂𝓷 𝓓𝓪𝓻𝓪𝓬𝓱...

Başım ağrıyordu. Elimi gözlerimi ovuşturmak için çekmek istediğimde elimin üzerinde baskı hissettim. Gözlerimi açtığımda Katherine'i gördüm. Kıpırtıyı hissedince hemen uyanmıştı.

"Scarlett!" Ve birden üzerime atladığında çok şaşırmıştım. Benim için çok endişelenmiş olmalılardı. Hem uzun zaman sonra ilk defa çığlık atmıştım hemde çığlığın ardından uzunca bir süre baygın kalmıştım. Bayılmadan önce Stefan'ı gördüğümü hatırlıyorum. Onlar da korkmuş olmalılar.

"Ben iyiyim Kath." Kollarımı boynuna sardım ve sarılışına karşılık verdim.

"Nasıl oldu bu? Neden çığlık attın? Hepsini anlat!" Korkması nedeniyle kızgın görünüyordu. Onu ilk defa endişesini saklamazken görüyordum.

Odaya diğerleri de daldığında bu odanın annemlerin odası olduğunu farkettim. Annem hala gelmemişti anlaşılan.

"Uyanmışsın..." Stefan ve Elena hızla yanıma geldi. Kafamı Stefan'ın göğsüne koyduğumda beni boğacak kadar sıkı sarılıyordu. Elena da elimi tutuyor ve endişeli gözlerle bana bakıyordu. Sonra Silas ve Amara'da bize dahil oldu.

"Ben iyiyim Stef. Ama boğulmak üzereyim." İtmeye çalıştığımda gülerek beni serbest bıraktı. İnanması zor ama Bon Bon bile buradaydı.

"Biricik aşkını kaybedeceksin diye korktuğunu itiraf et hadi Bennett." Sırıtarak ona göz kırptım. Eski halinin aksine cidden endişeli görünüyordu. Sanırım o kadar korkunç görünüyordum ki Bonnie bile endişelenmişti.

"Neler olduğunu anlat Scardolyn. Sabahın köründe tüm Mystic Falls'ı ayağa kaldırdın." Damon'a göz devirdim ve yatakta iyice doğruldum.

"Qetsiyah adında bir cadıyı öldürdüm. 2000 yaşında olan en eski Bennett cadısı." Silas ve Amara onun kim olduğunu duyunca şokla bana baktı. Omuz silktim.

"Öldürmesi zor olmadı. Bedenimi bırakıp ruh olarak gittim yanına. Öldüğünde bir şey yoktu. Bedenime kavuşunca 2000 yıllık bir cadıyı öldürdüğüm için onun feryadını yaptım o kadar. Yaşlı olması sebebiyle acı verici bir süreç oldu." Ensemi kaşıdım. Silas'ın zihnimi kısa bir süreliğine okumasına izin verdim.

Ondan bahsetmeyin.

Amara'ya telepati yoluyla bu mesajımı iletti. Amara gülümseyerek birden bana sarılınca oldukça şaşırdım. Bugün oldukça şaşırtıcı geçecekti sanırım.

"Umarım iyisindir..." Gözleriyle sessizce bana teşşekür ediyordu. Kafamı salladım ve yataktan kalktım.
Odadan çıkar çıkmaz çelik odamın harabeye döndüğünü gördüm. İçerisi komple yamulmuştu. Eğer orada değil de başka bir yerde çığlık atsaydım eminim insanlar için daha acılı olurdu.

Orayı bir daha kullanamayacak olmak üzücüydü.

Arkadaşlarım beni takip ederken Amara ve Silas bize karışmamaları gerektiğini düşünmüş olacaklar ki odalarına döndüler. Yani benim normalde kalmam gereken odaya.

"Umarım hasta ziyaretine eli boş gelmemişsinizdir. Karnım kazınıyor." Ve beni desteklercesine karnım guruldayınca hepsi güldü. Bonnie bile. Somurttum.

"Hiç komik değil. Gerçekten..."

Arzularımın aksine elleri boş gelmişlerdi. Damon ve Stefan hepimiz için bir kahvaltı hazırlıyordu. En azından üşengeç değillerdi.

"Onların kim olduğunu sormaya fırsat bulamadık." Stefan mutfaktan konuştu. Hepimiz duyduk ama.

"Sahi Gwen, kimdi onlar. Yaşlarını sorayım ya da." Bonnie bana kısaltmayla mı seslenmişti? Vay be!