Banshee'nin Göz Yaşları -Mystic Falls'da Banshee-

-Lanet Vampirler-

***

Scarlett Gwendolyn Harper...

Bugün aslında dinlenmem gereken günlerden biriydi. Bu günlerimi tamamen uyuyarak geçirmem gerekiyordu çünkü çığlıklar yüzünden normal günlerde asla uyuyamazdım. Bu gün ara günü gibi birşeydi. Ancak okul belası yüzünden uyuyamamıştım. Bu da yetmezmiş gibi David okuldan geldikten sonra çalışmaya başlamıştı.

Fazla korumacıydı. Evde pek fazla durmuyordu. Dışarıda sürekli gizliden beni takip ediyordu. Frekansları kontrol etmekte usta olduğundan dolayı hiçbir vampir onu farketmiyordu. Ve şunu da onun sayesinde öğrenmiştim ki Damon beni izliyordu.

Her frekansı duymakla övünürken onu farkedememek gururumu kırmıştı. Ancak sonra David kendisini bir tılsımla koruduğunu söylemişti. Odaklanmadan onu farkedememem normalmiş.

David gerçekten güçlüydü. Gücünü erken yaşta farkettiği için tecrübeli olmuştu. Marcel'e dediği gibi ölüm perisi olduğu için neredeyse her konuda bilgisi vardı. Doğa üstülerin konuşmasını sıkıldıkça dinliyordu. Komik ve eğlenceli bir adamdı. Ancak öyle korumacıydı ki aileme bile güvenmiyordu.

Biraz paranoyak gibiydi. Ölüm perilerinin ortak özelliği.

Anne ve babam ona yavaş yavaş alışmıştı. Hatta arada espri bile yapıyorlardı.

Şuan da çığlık krizim olduğunda geldiğim çelikle kaplı büyük odadaydım. Oda önceki evimde bulunandan daha genişti. Ve bir şey beni büyük bir hayal kırıklığına uğratmıştı, çığlık krizi yaşayan sadece bendim. David kendisinin böyle bir odaya ihtiyacı olmadığını söylediğinde onu çok kıskanmıştım.

David ellerimi öne uzatmamı söyledi ve bana bir kaç şey anlattı. Her zamanki gibi başarısız olacağımı düşünüyordum. Bugün dinlenmem gerekiyordu bu yüzden aşırı huysuz davranıyordum.

"Surat asma bücür. Bu senin iyiliğin için. Güçlerini kontrol etmeyi öğrenemezsen sadece bir günlük uykuyla yaşamaya alışırsın." Gözlerimi devirsem de haklıydı. Bücür kısmı hariç,  "Bana şöyle seslenme lütfen." Sırıttı, "Yanlış yere odaklanıyorsun." Kulağımın arkasına fiske attı. Eline vurdum ve tekrar odaklandım.

Eller önde, derin nefes al, onu dizginlemeye çalışma, onunla birlikte serbest ol...

İçimden tekrar ettim. Ellerim titriyordu. Her zaman ki gibi. Onları tuttum. Daha sonra bunun David'in söylediklerinin tam tersi olduğunu farkettim. Her defasında dizginleme demesine rağmen ben bunu sadece çığlıktan ibaret olduğunu sanmıştım. Ama bunun yanlış olduğunu şimdi farkediyordum. Elimi sıkmayı bıraktım. Bir hafta sonra bunu farkediyor olmak üzdü.

Vücudum içimde yayılan dalgayla titredi. Ama bu sefer onu tutmaya çalışmadım. Ona direnmedim. Sadece onu gitmesi gereken yere yönlendirdim. Ağzım aralanırken boğazım yırtılmaya başlamıştı bile. Orta yükseklikte ki çığlık şuan da hiçbir  şeye zarar vermezdi.

Ancak ellerimle onu yönelttiğimde dalgalar tek bir noktaya süratle ilerledi. Çığlık dalgaları takip etti ve hayatımda ilk kez gerçekleşen bir şey  oldu.  Çelik duvarı bükmüştüm. O kadar şaşkındım ki. David de coşkuyla kahkaha attı.

"Hadi be! Harikaydı!" Ne kadar güçlü çığlık krizlerim olmuştu. Ancak bu kadar orta bir çığlıkta verdiğimden daha büyük bir zarara neden olmamıştı. Vücudumdan büyük bir yük kalkmıştı sanki. Ve seslerin o kadar kolay geleceğini sanmıyordum. Çünkü sanırım gözlerim kararıyor?

Ama ben attığım büyük çığlıklarda bile çok kısa sürede bayılırdım. Gözlerim kararırken David beni son anda yakaladı. Gözlerinde şaşkınlık yerine mutluluk vardı.