Banshee'nin Göz Yaşları -Mystic Falls'da Banshee-

-Geçmişin İzi-

Yorumlarınızı eksik etmeyin ❤

***

Scarlett Gwendolyn Darach...

Gece gece ne cesaretle ormanda bağırabilmiştim aklım almıyordu. Şuan  da düştüğüm durum yüzünden utanç ve korku içerisindeydim. Klaus'un dudaklarının hareketini duyuyordum. Gülüyordu. Gülmekte haklıydı.

Aptal durumuna düşmüş gibi hissediyordum.

"Çok eğlenmiş olmalısın. Katherine taklidi yaparak bizimle iyi dalga geçtin." Hâlâ karnımda olan parmakları sıklaştı. Korkuyordum. Buraya geldiğimden beri hiç böyle bir korku hissetmemiştim. Hepsiyle başa çıkacağıma inanmıştım ama şuan o kadar zayıf ve savunmasız hissediyordum ki...

Beni kurtarabilecek kimse de yoktu. Elijah. Acaba o da biliyor muydu? Bilmezken bile Klaus'u seçmişti, şimdi  mi yardım etmesini umacaktım?

"Biliyor musun, bunu Katherine'in burada olmasından anlamadım. Kaçıp gittiğiniz gündü. Sadece bir tahmindi ama az önce  onaylamış oldun. Kalp atışlarının savunmasızlığına bir bak. Ne kadar sevimli." Gözlerimi yumdum. Diğer eli çenemi tuttu ve sıkmaya başladı. Öldürücü değildi ama canım yanıyordu.

"Taş nerede? Son kez soruyorum yoksa partide ki herkesi alaşağı ederim." Sesi fısıltı şeklinde çıkıyordu. Taşı veremezdim. Hayır. Aptal bir korkak olmayacaktım.

"Yerini çok mu merak ediyorsun? Katherine olmayabilirim ama bu önceden dediğim şeyi değiştirmez. Hayat güvencemi öylece verecek değilim." Kahkaha attı. Sesi tüylerimi diken diken etmişti.

"Ben de sana o gün verdiğim cevabı vereyim o halde. Pazarlık yapacak konumda değilsin Scarlett. Ya istediğimi yaparsın, ya da ben senin işe yaramaz birisi olduğuna karar kılıp seni şuracıkta öldürüveririm." Yutkundum. Kalp atışlarım hızlanıyordu.

Eli çenemden boynuma kaydı. Dudakları bir kez boynuma değdi ama saniyeler içinde parmakları boğazımı kavramıştı. Nefesim tıkanıyordu. Akciğerlerime nefes çekmeye çalışıyordum ama ne nefes alacak gücüm ne de nefesin gideceği bir soluk borum vardı. Var gücüyle sıkmadığını elbette biliyordum ama bu bile beni öldürmeye yeterdi.

Çığlığım boğazımdan kaçamıyordu. Hapsolmuştu ve onu tutmaya devam edersem içeride kalıp bir bomba gibi patlardı. Korkudan tir tir titriyor ve her saniyesinden nefret ediyordum. Gözlerim kararıyordu.

"Zaman daralıyor Scarlett. Kararını verme vakti." Etrafta hızlı bir rüzgar uçtu. Birisi gelmişti. Umuda tutunmaya çalıştım ama onlar gelmiş olsa bile bu güç karşısında ne yapabilirlerdi ki? Yine de zaten bizimkiler değildi.

"Bırak onu Niklaus." Elijah endişeli gözlerle bana bakıyordu. Hâlâ Katherine olduğumu mu sanıyordu? Elini onu sakinleştirmek istermişçesine hafif öne doğru uzatmıştı. Son nefesim tükendiğinde karaya vurmuş balık gibi çırpınıyordum.

Gözlerim kapanmanın eşiğindeydi.

"Onun Katherine olmadığını biliyorsun ama neden hala önemsiyorsun? İşime karışma Elijah!" Biliyor muydu? O halde neden bana yardım etmeye çalışıyordu? Bir şey mi isteyecekti benden?

"Lütfen...bırak onu." Elijah bir adım attı ama sonrasında ne oldu bilmiyordum. Gözlerim kapanmıştı. Yavaş yavaş ölümün kıyısına sürükleniyordum ve elimden hiçbir şey gelmiyordu. Âciz hissetmeyi sevmiyordum. Kim severdi ki zaten? Ama ben güçlüydüm. Kendimi yenilmez biliyordum. Neden böyle olmuştu?

Sırf arkamda olduğu için bir şey yapamamıştım. Öyle ki eskiden bana arkamdan saldıran birisine dalgalar yönlendirmiştim. Ondan kurtulmuştum. Ama sanırım Klaus bu ihtimali düşündüğü için dibime kadar girmişti. Ellerimi kaldırmaya bile vaktim olmazdı zaten.