WINNER || hyunlix

35. international tournament część 3

FELIX POV

Ostatni mecz, ostatnia nadzieja, a może nawet ostatnia szansa.

Do rozgrywki została zaledwie godzina, a my nie mieliśmy pojęcia co ze sobą zrobić.

— Han Jisung wybacz, że się tak na tobie wyżyłem... — mówił kapitan — po prostu za dużo emocji w sobie trzymałem... Sam wiesz jak wyglądał ten mecz...

— Haha, rozumiem — zaśmiał się Sungie — To nic takiego, sam się sobą rozczarowałem. Ale ja na poważnie nie widziałem linii połowy...

— Co powiecie na wspólne zdjęcie? Uwiecznienie chwili i w ogóle... — zaproponowałem, a Seungmin wyciągnął swój telefon.

Każdy przeróżnie pozował. Na poważnie poczułem, że żyję...

Wystawiałem różne gesty w stronę kamery do chwili aż nie zauważyłem Hyunjina, który robił dziubek w moją stronę do zdjęcia.
Uśmiechnąłem się szerzej i jednym ruchem głowy sprawiłem, że pocałował mnie w policzek.

Na koniec przytuliłem go i odeszłem od aparatu.

***

— Jak chłopcy, gotowi? — zapytał trener.

— Jeszcze jak. Trenerze — zaczął Lee Know — czy napewno sobie poradzimy?

— Wy? Poradzić sobie? Przecież już sobie daliście radę. Przez komentatorów zostaliście uznani jako najbardziej zjawiskowa grupa tutaj. To wy robicie najdokładniejsze podania, profesjonalne wsady, z którymi nie poradziłby sobie nie jeden zawodowy koszykarz, a rzut za trzy punkty macie w małym paluszku... Każdy z was jest naszą nadzieją i asem w rękawie.

***

Nadeszła kolejna a zarazem finalna rozgrywka. Każdy był pewny siebie po uczciwej rozmowie z reprezentacją Francji.

Stałem na środku boiska czekając aż wszyscy się zbiorą i ostatni raz spojrzałem na te podekscytowane, przepełnione ludźmi trybuny.
Odwróciłem się jeszcze w stronę głownej kamery z której nadawano na żywo. Byłem pewien, że moi bliscy mnie właśnie widzieli. Bang Chan, rodzina, przyjeciele z liceum...

Ostatni raz kiwnąłem głową w stronę mojej drużyny na znak gotowości... Nigdy wcześniej się tak nie czułem. Wyrazy twarzy moich członków były nie do wyczytania, a ja czułem się... okropnie Każdy dźwięk stał się dla mnie przytłoczony... Myślałem, że zwymiotuję. Czułem jak pot spływał po moim czole.

Kiedy rozległ się dźwięk gwizdka wiedziałem, że czas na mnie i pora ruszyć. Rzecz w tym, że nie widziałem piłki. Wszystko było rozmazane... — Lee Yongbok! Biegnij! — nie rozpoznawałem głosu...

Upadłem na podłogę powoli tracąc przytomność... Mecz powinien zostać przerwany. Rozbudziłem się gdy ktoś nadrepnął na moją kostkę.

Odzyskałem wszystkie siły, chociaż nie wiem jak. Wstałem i zaczynając biec na lewe skrzydło nie dałem rady i się wykoleiłem... Jednoznacznie moja kostka nie była zdolna do użycia.

HYUNJIN POV

— Kurwa gdzie gwizdek, przecież mecz powinien być wstrzymany — mówiłem w myślach starając się nie zwracać uwagi na młodszego blondyna.

Wszystko byłoby idealne gdyby nie to, że nie mieliśmy nikogo na rezerwę. Kto o kimś takim zapomniał, huh?

Miałem biec dalej, jednak moje nogi były wryte w podłogę jak pień, a łzy zaczęły spływać po moim policzku.

Ktoś biegł w stronę boiska z trybun.Czy to anioł? Medyk?

To ten sam człowiek, z którego nabijał się Seungmin. Ten sam ciemny strój.

Przyspieszył tempo i po drodze zrzucił z siebie okulary, maseczkę... Jego twarz...

Christopher Banhg.

Zerwał z siebie swoją bluzę pod którą miał starą koszulkę z czasów liceum z liczbą 03 na plecach.

Nie było wątpliwości, że to mój stary przyjaciel.

W pośpiechu zciągnął obolałego Felixa z boiska i sam wszedł na jego miejsce.

Byłem sparaliżowany. Rozum rozkazywał mi natychmiast biec, ale organizm zabraniał. Czułem, że tracę równowagę.

— Kim Seungmin, podaj! — krzyczał starszy.

Moi zawodnicy nie byli zdolni do dalszej walki...

— Japierdole, Hwang Hyunjin! Co wy robicie, ruchy! — wrzeszczał trener z poszkodowanym Yongbokiem.

Potrzebowaiśmy natychmiastowej przerwy.

Nagle zawodnik Francji wjechał we mnie z barku i wróciłem na właściwą drogę.

Nie wiedząc skąd leciała piłka, podskoczyłem i przejąłem ją. Pobawiłem się trochę. Robiłem przekładankę czekając aż ktoś odważy się do mnie zbliżyć. Słysząc w tle
łagodzący śmiech Chana uśmiechnąłem się i podałem do niego.

Śmiejąc się razem biegliśmy równolegle jak za dawnych czasów...
Gdy ostatni raz dostałem piłkę, pełny życia rzuciłem za trzy punkty.

Z wyniku 7-0 zrobił się 7-3.
Były jeszcze szanse.

Po udanym rzucie spojrzałem na Banga, który wskazując na mnie puszczał mi oczko.

— Liceum numer dwa, ruchy! — krzyknąłem na cały budynek wzbudzając zaniepokojenie na widowni.

Piłka spod kosza poleciała w ręce kapitana drużyny przeciwnej, odrazu zablokowałem mu drogę. — Le fou nous a fait confiance — słyszałem jego słowa wypowiedziane w jego języku. Nadal byłem skoncentrowany na piłce. — Maintenant je vais te montrer à quel point tu es faible — Dodał, a ja wjechałem mu barkiem w ramię zabierając przy tym piłkę. Na całe szczęście koszykówka nie działała tak jak piłka nożna. Takiego czegoś nie nazywało się faulem.

Podałem z obrotu do Minho, który stał idealnie pod koszem. Nawet się niezorientowałem kiedy drużyna przeciwna odebrała piłkę, a Bang zrobił przechwyt i gała wróciła w moje ręce.

Zaśmiałem się i rzuciłem z dwutaktu za trzy punkty.

7-6

Znów spojrzałem na Chana, który uprzejmie kłaniał się do mnie z drugiej strony boiska i klaskał w obie ręce.

Odwróciłem się do Felixa, a chłopak z ławki słał mi buziaki. Jego kostka wyglądała nieco gorzej...

Jisung zdobył piłkę, poprowadził ją chwilę i zmyłką podał do Minho. Ze sztuczkami Lee byliśmy bezpieczni.

Stałem z tyłu zabiezpieczając tyły. Myślałem, że Lee Know chciał zrobić wsad, ale nic mylniejszego. Z wyskoku rzucił on do Chana stojącego przed połową, a ten znów rzucił za trzy punkty.

Wiedziałem, że z takimi rzutami przejdziemy do historii.

9-7

Ponownie spojrzałem na Christophera, a ten tworzył serduszko ze swoich dłoni.

Nagle cała widownia rzuciła się we wielkie wrzaski, skacząc i piszcząc. Wszędzie było słychać gwizdki, a konfetti wystrzelone z każdej strony zlatywało nam na włosy. Po chwili mikrofon został włączony.

— Ladies and gentelman, our winner is the republic of Korea! Congratulations to Hwang Hyunjin, Christopher Bahng, Lee Felix, Lee Minho, Kim Seungmin and Han Jisung!

***
to wszystko moi drodzy
dziękuję każdemu za przeczytanie lub oddanie głosu co mnie bardzo uszczęśliwia... ff nie jest profesjonalnie napisany bo nie jestem jebanym poetą więc

może będzie bonus 🫣
kocham was!!!