𝐖𝐢𝐬𝐡 𝐔𝐩𝐨𝐧 𝐚 𝐒𝐮𝐧𝐬𝐞𝐭 (Gemstones Series #1) | ✔

10: Drunken Advices

Habang patuloy akong tumatakbo papuntang dorm namin, wala na akong pakialam kung may mga tao man na nakatingin sa'kin. Ang puso ko'y kumakabog ng malakas, halos hindi na rin ako makahinga sa magkasabay na hikbi at pagtakbo. Para akong sasabog na bomba, pakiramdam ko mahihimatay na ako.

Nang makarating ako sa elevator ng building kung nasaan ang dorm namin, I immediately open it. Bumungad naman sa akin ang matangkad na lalaki na si Ravi Matsunagi. He was about to go out of the elevator but since he saw me, he remained inside. 

"Saan ka galing?" he asked me with a bit of concern in his eyes.

"Ikaw! kasalanan mo ito!" biglang sumabog ang nararamdaman ko.

"Sinabi mo sa akin na tutulungan mo akong makakuha ng medical certificate. I did what you ask me to do! pero ikaw, hindi ka sumunod sa usapan! kung hindi-" huminga ako para makakuha ng hangin.

"Kung hindi dahil sa 'yo! makaka-pag-internship na ako! You promised me na makakakuha tayo ng medical certificate!" sinuntok ko ang dibdib niya, pero dahil sa pag-iyak ko kanina, wala na akong lakas.

"Bakit ako?" malupit na tanong nito.

"Kung hindi mo sana ako isinama sa hiking mo, naabutan pa natin si Dr. Matsunagi!" hiniwalay ko ang sarili ko mula sa kanya at tumakbo papunta sa dorm. At para siguradong hindi ako masundan ni Ravi, ni-lock ko lahat ng pwedeng i-lock sa loob ng dorm at dumeretso sa aking kwarto.

Kasalanan lahat 'to ni Ravi!

Inilabas ko ang laptop ko para mag-compose ng e-mail sa Dean namin. Pero ang bumungad sa akin ay ang notice of non-compliance mula sa internship coordinator. Ini-drop na niya ako sa kanyang klase at sinend na ito sa Dean na nagsasabing hindi ko nagawa ang aking bahagi bilang estudyante kaya't hindi ako isinama para sa internship. Nag-reply naman si Dean, sinasabi na naiintindihan niya ang sitwasyon at maaari naman daw ako mag-re-enroll next semester.

Ang kupal! Ma-imagine ko lang na naka-smirk siya, nakakagalit. Sinarado ko ang laptop ko at ibinato ito sa kama.

Hinayaan ko na lang tumulo ang mga luha ko. Nanginginig na rin ang mga kamay ko. Wala na! Wala na ang pangarap na matagal kong pinaplano. Out of frustration, kinuha ko ang aking bag at nilabas ang orange notebook. Binalikan ko lahat ng nakalista rito -mula noong bata ako hanggang sa pag-prepare ko sa medical exam. Mga planong inilista ko at sinunod ng husto.

Wala na itong kwenta! 

I ripped every page from the orange notebook, letting out my frustration with each tear. The sound of paper being shredded was a cathartic release, a physical manifestation of the shattered dreams and plans that I had painstakingly written on those pages. It felt liberating and agonizing at the same time.

As the torn pieces of paper scattered across the room, I couldn't help but feel a deep sense of hopelessness. The internship was not just an academic requirement; it was a steppingstone towards my future career, as a top-notch lawyer. And now, it seemed like that opportunity had slipped through my fingers.