AMARİS

İnci göz

100 YORUM SINIRIMIZ VAR.

LÜTFEN RİCA EDİYORUM OKURKEN YORUM YAPIN.

Sadece sana özel inci göz...

Rakibi onunla aynı boyda ve kiloda biriydi. Sadece Poyraz ondan daha fazla kaslı duruyordu. Maçı başlatmalarıyla derin bir nefes aldım. Maçı kazanmasını istiyordu.

Bakışlarımı ondan alamıyordum. Rakibinden tek bir yumruk dahi yememişti.

Birkaç dakikanın ardından salondaki herkesin dudaklarından tek bir isim dökülüyordu.

POYRAZ

Bahis koyulmuştu ortaya çoğunluk Poyraz'a yatırdığı için yüzleri gülüyorlardı.

İnsanların yüzündeki tebessümdü.

Cihan kendinden emin ses tonuyla "kimin kuzeni be" dedi.

Kuzenler miymiş?

Ona doğru dönerek " siz kuzen misiniz?" diye sordum.

Başını olumlu anlamda salladı. Alay dolu sesiyle" soyadımızdan anlamadın mı ?" diye sordu.

Umursamaz bir tavırla omuz silktim.
" Senin soyismini bilmiyordum" dedim.

Gözlerimi Cihan'dan çekerek ringe doğru çevirdim. Poyraz ardı ardına rakibine yumruklar atarken rakibi savunmaya geçmiş bir şekilde kendini korumaya çalışıyordu.

Gözlerini bizim olduğumuz tarafa doğru çevirdi. Gülümseyerek göz kırptı.

" Göz kırpması sana "

Cihan'ın fısıldayarak söylediği cümleye şaşkın ses tonumla " hayır sana"dedim.

" Aynen bana her gün küfürler ettiği adama göz kırparak gülümsüyor " dedi.

" Barkın'a o zaman" dedim.

" Poyraz gay değil" dedi.

Göz kırpması sana.

Bana baktığı sıra rakibi ona doğru yaklaştı. Rakibi yumruk atacağı sıra ondan önce davranmıştı.

En çok sol elini kullanıyordu. Sağ eliyle sadece iki kere yumruk atmıştı. Geri kalan tüm maçı sol eliyle attığı yumruklarla devam ettirdi.

On beş dakikanın ardından biten maçta kazanan taraf Poyraz olmuştu. Hakemin onu elini havaya kaldırdığında yüzünde tek bir mimik dahi oynamamıştı.

Bu adamın derdi neydi?

O da mı sevdiğinden ayrılmıştı?

İhanete mi uğraşmıştı?

Ringten çıkarak yanımıza doğru geldi.

Cihan gururlu ses tonuyla " tebrikler dostum" dedi.

" Eyvallah" dedi.

Yüzünde tek bir darbe almıştı. O da kaşınaydı hafif kanıyordu.

Barkın da neşeli sesiyle " tebrikler " dedi.

" Ben üzerimi değiştireyim sonra çıkarız" dedi ve görüş alanımdan çıktı.

" Biz dışarı çıkalım o gelir"

Cihan'ın cümlesinden sonra üçümüz de dışarı çıktık. Hafif rüzgar esiyordu.

Umarım bir gün bu rüzgarı özlemezdim.

Kendimi henüz ait hissetmediğim bu şehirden de kaçmak zorunda kalmazdım.

İzmir bana en büyük yarayı açmıştı.