Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayın iyi okumalar🩸🩺
Rüzgar'ın hastaneden çıktığı üç gün olmuştu. Kendini beklediğimden hızlı toparlamıştı. Tabi ki benim yanımda kalıyordu şu anlık. Nereye kadar böyle gideceğini bilmiyordum gerçi ama olsun.
Ben evdeki eksik birkaç şeyi almak için dışarıya çıkmıştım. Eve geldiğimde kapıyı çalmak yerine anahtarla kapıyı açtım. Kapıyı açar açmaz patlayan bir konfeti ve birkaç kişinin süpriz diye bağırmasıyla karşılaşmıştım.
Rüzgar elinde üstünde '150 ama hâlâ çok yakışıklı' yazan bir pasta tutarak kapının önüne geldi. Bugün doğum günüm olduğunu tamamen unutmuştum. Ama unutmayanlar vardı.
"İyi ki doğdun sevgilim. Hadi dilek tut."
"Benim tek dileğim sensin."
Evdekilerden bir oo sesi yükselirken Arslan "Çocuğunuz olması için dilek dileyebilirsin bence." dedi. Rüzgar anında kıpkırmızı olurken ben öldürücü bakışlarımı attım Arslan'a.
"Mumlar eriyor. Üfle artık."
Birce isyan edercesine konuştuğunda mumları üfledim. Evet dilek dilemedim. Çünkü dilek dileyecek bir şeyim yoktu. Olmasını istediğim her şeye sahiptim.
Rüzgar kendisine, Nevra'ya ve Birkan'a pastadan kesip verdikten sonra yanıma oturdu. Birkan'ın burada ne işi olduğunu daha sonra sorgulamaya karar verdim. Şu an odağım yanımda kıpır kıpır duran sevgilimdi.
Çalan kapıyla kaşlarımı çatarak Rüzgar'a baktım. Eksik kimse yoktu ki. Kim gelmişti.
"Lütfen kızma. Ben hastanedeyken anlattığın şeyden sonra aranızın düzelebileceğini düşündüm."
"Babamı mı çağırdın?"
Rüzgar gülümseyerek "Evet." dedi. Ayağa kalkarak kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açmadan önce derin bir nefes aldım. Açtığımda Korkut elinde bir paketle beni karşıladı.
"Rüzgar davet etti. Ama eğer istemezsen.."
"İçeriye gelebilirsin."
İzin vermemle Korkut dahil herkes şaşırmıştı. Sırf Rüzgar'a yardım ettiği için ona şu sıralar kibar davranmaya karar vermiştim. Başka bir nedeni yoktu.
...
Herkes hediyelerini vererek tek tek evden ayrılırken en sona kalan kişi Korkut olmuştu. Elindeki paketi bana uzatarak "Bu annenle sana yıllar önce aldığımız 150. yaş günün için olan hediye. Ben 150 yaşımdayken annenle tanıştığım için annen de senin sevdiğin kişi ile bu yaşında karşılaşacağını düşünüyordu. O yüzden bu hediyeyi uygun gördü." dedi.
Elime verdiği paketin içindeki küçük kutuyu çıkardım ve kapağını açtım. Alyansa benzeyen çift yüzüklerini görünce gülümsedim. Üzerindeki işlemelerden annemin yaptığı anlaşılıyordu.
