You Look Perfect Tonight

21. Nick, nie zamykaj oczu, proszę...

Tydzień. Tydzień siedzę w tej puszce i czekam aż mnie wypuszczą. Co pewnie szybko się nie stanie.

Eliot planował to od jebanych pięciu miesięcy. Wiedział o tym, że Lucyfer to mój i Nicka ojciec. 

W dodatku pomagał mu Louise i Cameron.

Cameron to chłopak dwa lata starszy ode mnie, były uczeń mojego liceum. Czasami dogryzał mi, a czasami groził gdy mu pyskowałam. Należał do "Najgroźniejszej Elity w dziejach szkoły"

Czuję zaschniętą krew na ustach, ale dalej jestem nie ugięta i nic nie mówię o planach mojego taty.

- Lepiej zacznij mówić, bo milczenie nic ci nie da - powiedział zarozumiale Eliot.

- Nic wam nie powiem - powiedziałam cicho, ale pewna siebie. Byłam już tym zmęczona tym.

- Wkurwiasz mnie - lekko się wkurwił.

Boże jakie ploty, nie nie wierzę. Przecież mnie każdy kocha.

- O nie - udałam przejętą. - To by była moja reakcja gdyby mnie to obchodziło.

Chłopaki zaczęli się śmiać, a Eliot przewrócił oczami.

- Ja pierdole... Jak mogłem z tobą być przez dwa lata? - westchnął. - Zamknijcie te niewyżyte japy! - wydarł się do nich, a oni od razu się uciszyli. Do nogi pieski.

- Pewnie gdyby nie to, że w końcu się odważyłam i zgłosiłam cię na psiarnie, to dalej głupia bym wierzyła, że gdzieś tam mnie jeszcze kochasz, ale w sumie masz za wysokie ego i za małego kutasa, więc wiesz jak to czasami bywa.

- Gadaj co wiesz albo dalej będziesz tu gniła do końca swojego marnego życia. 

- Nic ci nie powiem - wycedziłam.

- Ty zdajesz sobie sprawę, że milczenie nic ci nie da. A wręcz pogorszy twoją sytuacje - zwrócił się do mnie, a ja przewróciłam oczami.

- Ale jeszcze mam honor, nie to co niektórzy - i znowu ból policzka i krew w ustach, którą od razu wyplułam. - Możesz mnie bić do woli, ale to są sekrety osób, które kocham, a za rodziną w ogień głupia piz...

- Zamilcz! - krzyknął.

- Chłopie zdecyduj się, mam ci coś powiedzieć czy siedzieć cicho - gorzej niż baba z okresem.

- Widzimy się za godzinę, Johnson - wyszedł z pomieszczenia wraz z Lousiem i tym drugim.

Czuję jak kręci mi się w głowie i robi mi się słabo, przez co na chwilę przymykam oczy i biorę głębsze wdechy, lecz to nic nie dało.

Znów przymykam oczy i próbuję się rozluźnić. Nawet nie wiem, w którym momencie zasypiam.

Po niecałej godzinie usłyszałam kroki na korytarzu i jakieś głosy. Nie należały one do chłopaków. Oj nie.

Usłyszałam kopnięcie w drzwi, złamanie zamka, a następnie ich otwieranie, więc podniosłam lekko wzrok.

Otworzyłam szerzej oczy widząc w drzwiach Dereka, Nicolasa, a przede wszystkim Aarona. Znaleźli mnie w końcu.

- Sarah - odetchnął brunet. W jego oczach było widać ulgę, ale i jeszcze zmartwienie.

- Aaron - uśmiechnęłam się lekko do niego. 

Chłopak podszedł do mnie rozwiązując mi ręce. O Boże jaka ulga. Pokręciłam nadgarstkami, a kości mi zaczęły strzelać, jak Niemcy do Żydów w '39. Mój humor ma odcień vantablack.

Nawet nie zdążyłam dobrze wstać z krzesła, gdy poczułam oplatające mnie ręce Aarona. 

Poczułam to miłe ciepło jego ciała. Jego zapach, dotyk, cały on mnie uspokajał. Był moim bezpieczeństwem, moją odskocznią od całego zapyziałego świata.