You Look Perfect Tonight

2. Ona ma białaczkę

*Aaron*

Przyznam się ta dziewczyna działa mi na nerwy, już od przedszkola, ale odkąd wróciliśmy z ferii zimowych patrzę na nią inaczej. Wydaje mi się, że... Nie wiem... Wypiękniała?

Kilka razy złapałem się na tym, że na lekcji na się na nią patrzę. Na przerwach tak samo. A gdy widzę, że gada z innym chłopakiem to, to doprowadza mnie do furii

Dziś gdy zobaczyłem ją z paczką papierosów bardzo się zdziwiłem, bo nigdy nie zauważyłem żeby paliła.

Właśnie wracam do domu moim motorem "Yamahą" i cały czas myślę o małej piegowatej szatynce z zieloną zapalniczką w róże. Wiem to dziwne ale teraz będzie mi się z nią kojarzyć.

Gdy podjechałem pod dom i wszedłem do niego, od razu w progu drzwi przywitał mnie mały demon, w postaci mojej siostrzyczki Daisy.

Podbiegła do mnie i przytuliła się do moich nóg. Uśmiechnąłem się i poczochrałem jej włosy, na co spojrzała na mnie złowrogim wzrokiem i uderzyła mnie w udo. Zaśmiałem się i wziąłem ją na ręce.

- Hej Daisy, gdzie mama?- zapytałem się małej brunetki.

- Pojechała do sklepu, ale zaraz wróci - zostawiła pięcio-latkę samą w domu?

- A ty tu tak sama siedzisz na dole?

- Nie, tata jest na górze w gabinecie, bo przyszedł do niego jakiś klient - czyli i tak sama.

- Ok. A jadłaś obiad, bo już 15 jest

- Nie, dlatego mama pojechała do sklepu - ma to sens. Ogólnie jedzenie ma sens.

- Okej - odstawiłem Daisy na ziemie.

Po chwili usłyszałem dzwonek do drzwi i poszedłem otworzyć, a w progu stanęła moja rodzicielka.

- Cześć mamo- powiedziałem i przytuliłem.

- Cześć synu- odpowiedziała smutnym głosem, przez co bardzo się zdziwiłem, bo nigdy nie widziałem mamy w takim stanie.

Weszła do kuchni wypakowywać zakupy.

- Aaron musimy pogadać - zaczęła poważnie.

O kurwa, czy ja coś ostatnio odjebałem? Nie przypomina mi się żebym coś zrobił ostatnio.

- No co tam? - zapytałem lekko zestresowany.

-Daisy... Ona... Ona ma białaczkę - powiedziała a mój świat rozwalił się na kawałki.

Moja mała siostrzyczka ma raka. Tego pieprzonego raka, przez którego ludzie umierają.

- Co... Powiedz, że żartujesz - powiedziałem, dalej nie wierząc w to co mówi

- Niestety nie żartuję - i w tym momencie pierwszy raz usłyszałem płacz mamy - Na szczęście chorobę wykryto bardzo wcześnie, więc ma duże szanse na wyleczenie

Podszedłem do niej i ją przytuliłem. Mama od razu się we mnie wtuliła i zaczęła płakać w mój tors.

- Wszystko będzie dobrze, Daisy przeżyje- powiedziałem, na co mama jeszcze bardziej się we mnie wtuliła.

- Mamo, mam pytanie- rzekłem po czym ona uniosła w na mnie wzrok - Daisy o tym wie?

Tak wiem to dziwne pytanie, ale słyszałem o przypadkach w którym dziecko nie wie o własnej chorobie, żeby mogło się jeszcze cieszyć życiem.

- Nie wie... - szepnęła. Dobrze wiedziałem dlaczego tego nie zrobiła.

- Wiesz że i tak będzie musiała się dowiedzieć - powiedziałem, na co przytaknęła - Idę się przejść. Jakby co to dzwoń - dałem jej buziaka w policzek i wyszedłem.

Poszedłem do pobliskiego parku żeby trochę pomyśleć. Przez całą drogę do niego płakałem z myślą, że jest jeszcze opcja, że ona może nie przeżyć.

Po chwili nie uwagi wpadłem na jakąś dziewczynę .
- Sorka- przeprosiłem i spojrzałem na dziewczynę. Okazało się to Sarah - A to tylko ty

- Taa, ciebie też miło widzieć.- odpowiedziała i spojrzała na mnie - Płakałeś?

- Tak.. - odwróciłem głowę, gdy poczułem kolejne łzy w głosie

- Wszystko okej? - spytała z widocznym zmartwieniem w głosie. A niby taki wróg.

- Nie do końca. Dowiedziałem się że moja młodsza siostra ma białaczkę..

- Przykro mi. - powiedziała i miała już zamiar odchodzić ale po chwili dodała:

- Wiem że to głupio zabrzmi z racji że się nie lubimy, ale zawsze możesz do mnie pisać jak chcesz się wyżalić.

Przytaknąłem się na jej słowa i odszedłem.
------------------------------------------------------------------------

Przepraszam was że taki krótki rozdział, ale przez ostatni czas nie mam weny, A nie chcę na siłę pisać

W ramach przeprosin następny rozdział będzie dłuższy

Buźki i do następnego 😘