When Love Stays Forever (Book 3 of WL Trilogy) (ML, #3)

Kabanata 28

Kabanata 28

This time

Mahigit kalahating oras ko ng tinititigan ang mansyon mula sa kotseng sinasakyan ko. Patuloy ang luha ko sa pagtulo. Patuloy ko naman pinupunasan ito. My chest is aching for oxygen. My lips are trembling and can't utter any single damn word right now. I tasted blood when I bit my lip again. Napahilamos ako ng mukha gamit ang kamay ko nang maisip ko na naman iyong nangyari.

"No...he changed. No..." I shook my head, twice, thrice and I don't know the number anymore. I kept uttering the same words. Pero ito ako ngayon, nakatingin ng diretso sa mansyon. Ilang beses ko ng sinabi sa sarili ko na wala naman kasigaraduhan na siya ang gumawa nito ngunit dito ako dinala ng paa ko. Right, this is bullshit. Damn. It.

Pinalo ko ng palad ko ang manubela. Sobrang gigil. Sobrang inis. Sobrang pagkadismaya.

Bakit hindi ko nakita 'yon?

"Fuck...it." I cursed under my breath.

And I shook my head again. Marahas kong napahilamos ang aking mukha hanggang sa magtuloy sa aking buhok. God. Damn. It.

But when I am going to close my eyes, my phone rings. Napatingin ako sa kabilang seat. I got the message from Lucy. Mabilis kong kinuha iyon at binasa ang text niya.

From Lucy:

Yep! Lolo's here. Why? :P

Pagkabasa ko ng text ay binalibag ko kaagad ang phone ko sa upuan. Mabilis ang aking pagbaba sa kotse hanggang sa binalibag ko na lang ang pinto nito. Saktong pagtapat ko sa gate ay binuksan ito ng guard. Hindi pa siya nakakapagsalita ay pumasok na ako sa bakuran ng mga Sy. Dirediretso ako hanggang sa salubungin na ako ni Lucy pagkapasok ng mansyon.

"Leigh...bakit?" masigla nitong bati at kumapit kaagad sa aking braso. Sumingkit ng sobra ang kanyang mata sa tuwa ngunit tinignan ko lang siya ng walang kaemosyon-emosyon. Biglang nanlaki ang naniningkit niyang mata nang makita niya ang mugto kong mata. "Anong nangyari?" Napabitaw siya sa akin at naistatwa. Umiling ako sa kanya at tinaasan siya ng kilay. "Leigh..." ani pa niya ngunit tinalikuran ko na siya at nagdiretso sa hagdan. Nakasalubong ko pa si Gaile at kuya James ngunit hindi ko sila pinansin.

Sino pa ba ang gagawa nito? Because it's him! Goddamn it! It's him.

Nagsasalubong ang emosyong dumadaloy sa aking sistema. Nanginginig ang aking kalamnan sa sobrang inis, galit, lungkot, at dismaya. Para bang may gyera sa loob ng aking isipan. Na nagtatalo tungkol dito. Imbes na pumunta akong prisinto dito ako tumungo. Na ngayon pinagdududahan ko na siya ang gumawa nito. Fuck...it. Pwede bang tumigil na 'to lahat? Pwede naman 'di ba?

Sa bawat hakbang na ginagawa ko papunta sa opisina niya. Lalong nauubos 'yong pundasyon na binigay ko sa kanya. Lalong napupuno 'yong galit at inis sa aking puso. No, of course, he wouldn't, my heart says. But my fucking mind says, he did it. He fucking did it to your mother. Iniyukom ko ang aking kamay nang tumapat ako sa tapat ng pinto ng opisina niya. Nanginginig ang aking kanang kamay na pihitin ko ito.

Bumungad sa aking ang lamig ng kwarto. Agad ng hinanap ng mata ko siya. Natagpuan ko siyang nakaupo sa kanyang swiveling chair, sa harap niya nandoon ang ilang folder na nakakalat. Maliwanag ang buong kwarto. Umangat ang tingin niya sa akin kasabay ng pagkurba ng kanyang labi sa isang ngisi. Binaba niya ang mga papeles na binabasa.

"Leigh! My favorite granddaughter, what brings you here?" Napatayo si lolo hawak ang kanyang tungkod.

Papalakad na siya na nang bigla kong binira ang salitang gustong-gusto sabihin ng aking labi.

"You did it." I said without a question mark. I said not asking because...he did it. Right.

Kumunot ang noo ni lolo at nagpatuloy na naglakad. "Anong sinasabi mo?" Ngunit hindi na niya pineke ang kanyang emosyon. He's smirking.

"You did it." I repeated and stared at him without emotion. My heart aches inside. I didn't know I was holding my breath when he asked. Napabuga ako ng hininga nang sabihin ko ulit ang tatlong salitang iyon.

But Lolo laughs at my stare. Malademonyong tawa. Ngumisi siya at binigyan ako ng isang iling bago ibukas ang bibig. "Right. I did it." He said with full of confidence. Four words came out from his damn mouth and I felt my knees can't handle my body anymore. Napahawak ako sa pintuan para manatili sa aking pwesto. I felt rage is running in my freaking system. Any time I'm going to explode. Goddamn it. "Remember, evil for evil?" Ngising niyang pagpapatuloy.

"No..."

"Yes, Leigh. I want you to grieve for the consequences. Kasalanan niyo 'to. Grieve." Anito sabay patong ng isa pa niyang kamay sa kanyang tungkod. Sinabayan niya pa ito ng pagtawa. Umiling at tumitig sa akin.

"Why? Akala ko ba—" Pinigilan ko ang sarili ko na magsalita nang tumawa ito muli.

"I am going to ruin everything. Everything you love, Leigh. Evil..." Umiling ito at tumitig muli sa akin. And he speaks, "for evil."

I want to say something. Throw anything to him. Shout. Punch. Kick him. But I do nothing. My tears answered to the actions I'd want to do.

No...I'll never lay my hands on him. Never.

Tumaas ang dalawa kong kilay sa kanya. My face is expressionless. "Evil for evil? Fine." I answered. Lorenzo smiled. Ngunit nanatili pa rin akong walang ekspresyon. "Fine," ang huli kong sinabi bago lumabas ng kwartong iyon.

I swear...I swear I'll never let myself to be in that room again. I swear. And I'm sorry but I will never be sorry anymore. This time...I'll be heartless like him.

**

Mabilis ang takbo ng kotse para lang makarating ako sa prisinto. Muntik ko na ngang mabangga 'yong isang taxi kanina sa sobrang bilis. Nanginginig pa ang tuhod ko habang nagpapatakbo. Ilang beses akong napamura sa mga aksidenteng nangyari. Muntik na. Muntik na. Damn it.

Hindi ko alam kung anong oras na ngunit sa tingin ko gabing-gabi na. Shit.

Patuloy pa rin akong nagmaneho hanggang sa hininto ko ang kotse. Nagmamadali akong bumaba ng kotse at pumasok sa loob ng prisinto. Saktong may papalabas na pulis kaya kaagad ko siyang kinausap.

"Ashleigh Alegre!" ani ko habang hinahabol ko ang aking hininga.

Mahigpit pa ang pagkakahawak ko sa pulis kaya bigla itong napangiwi. May dumating pang isang pulis na babae sa amin.

"Miss..." anito. Nilingon ko siya ngunit nagngingitngit na ang inis sa aking loob. Nagpumiglas na ang pulis na hawak ko kaya binitawan ko na ito at hinarap iyong babaeng pulis. She was about to speak but my phone rings. Tumalikod ako sa kanila at kinuha ang phone ko.

Densel calling...

Nanginginig ang aking kamay habang hawak ko ang aking phone. Akala ko mahuhulog ba ito sa aking hawak. Pinakalma ko ang sarili ko. Huminga ng malalim bago sagutin 'yong tawag.

"Leigh! Where the hell are you?" Densel said over the phone. Nasa tono nito iyong inis at pag-aalala. Bumuntong hininga ito at nagsalita muli. "Mama is all right. Nakauwi na siya. Come on, go home. Hinahanap ka na niya."

Muntik na akong matumba sa narinig ko. Mabuti na lang nakasandal ako sa isang pader. Tumulo na lang ang luha ko. Damn...para akong nabunutan ng kung ano sa aking loob. 

Hindi ko akalain na ganito ang mangyayari ngayon...but one thing i know...one thing inside my head. 

I'll be heartless this time.